Αρνείται η ψυχή να κοιμηθεί, γιατί ακόμη μάχη δεν έχει δώσει με το φιλί των ματιών σου. Νέο φεγγάρι στο διάβα της και παρέα του θα πορευτεί ως το σούρουπο, δώρο στης αυγής τα σκαλοπάτια για τον πρωινό καφέ. Από τώρα ονειροπολεί, από τώρα χάνεται στο φως και στην σιωπή. Αγνοεί την φωτιά και καίγεται μέσα σε αυτήν χωρίς να νιώθει. Όσες ευχές και αν της χαρίσουν, δεν θα σφαλίσει τα μάτια, γιατί ο ουρανός είναι άπειρος.

Μικρό το άγγιγμα του θεού, βλάσφημη η σκέψη του θνητού απέναντι στην φουρτούνα, στην στιγμή του πόνου και ας ήταν το μικρότερο τίμημα για μια ζωή πνοής. Και ένας κόσμος άπονος για όσα σου τυχαίνουν και μια ψυχή που δίπλα σου δεν στέκεται. Λάθος συγκυρία το βλέμμα σου να αντικρίζω ετούτη την φορά σε κενό και στάχτη. Μικρό το βήμα και δειλό και η σκέψη σταματά, διότι Άδης μπροστά.

Το όνομά σου στα χείλη μου και το φιλί μου στην σκέψη σου λικνίζεται, νανουρίζεται. Συννεφιά, αλλά στα μάτια σου βλέπω το φεγγάρι και αν απόψε μου έταξες αστέρια στον ουρανό μου, δεν με πειράζει, γιατί στην αγκαλιά σου χάνεται το βλέμμα μου.

Αφημένο στιχάκι παρατημένο για μέρες σε μια σημείωση ,λευκό χαρτί στα χέρια μου , γιατί στο μυαλό μου τριγυρίζει , όπως η εικόνα σου. Φυλακισμένο άμοιρο στιχάκι, θα φανερωθεί σε όνειρο το σούρωπο και θα σε στοιχειώνει για το υπόλοιπο της νυχτιάς. Πείσμα; αδιέξοδο; χατίρι δεν θα χαλάσω και θα το αφήσω σε μελάνι και κόλλα να κοιμηθεί.

Ανταλλάσω όνειρα με μια στιγμή και ας μην διαρκέσει, πιο δυνατή θα είναι από τις παραισθήσεις. Στο φως στέκομαι και δεν το νιώθω. Τίποτα δεν φτάνει ως την καρδιά μου, γιατί τόσο καιρό στο σκοτάδι, έχει συνηθίσει και ας αποζητά το χάδι σου, δεν θα το αναγνώριζε.
Εικόνες ξεθωριασμένες, όσο καλά κι αν τις φυλώ, πολύτιμες όσο ένα ουράνιο τόξο, αλλά την ίριδα θα γυρεύω σε φεγγαριού φως.

Ώρα ύπνου

Ώρα ύπνου και σκέφτομαι αν θα τα βρούμε κάπου στην μέση και γείρω στην αγκαλιά σου, να ξεκουραστώ ως το πρώτο φως της αυγής, δίχως όνειρα, γιατί θα ζω. Προκαθορισμένες μεριές, αλλά την ανατροπή ζητάς για ένα φιλί.
Ώρα για ύπνο η στιγμή που βιαστικά τα μάτια θα κλείσεις , γιατί όνειρα πια δεν κάνεις.

Θυμήθηκα τραγούδια που άκουγα κρυφά τα βράδια ως το χάραμα, η σκέψη να σιωπά σε δάκρυ και το φιλί κάτοχο να μην αποζητά. Μελωδίες που αισθήματα ξυπνούν και αναμνήσεις από ότι δεν έχεις. Βόλτα με όχημα το σκοτάδι σε νησιά φτιαγμένα από νωχελικά απογεύματα δίχως αγκαλιές. Λείπει η βροχή για να κυλήσουν όλα μαζί της και να ειπωθούν όλα μέσα σε μια αγκαλιά, αντί σε ψυχή αδειανή.

Ένα βήμα πίσω στην ψυχή για να μην μιλήσεις, να κάτσεις λίγο ακόμα στην γωνιά σου. Χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα και αναριωτιέσαι από τώρα για το πως θα φέγγει ο ουρανός αν θα γίνει ένα με την θάλασσα και ξεχαστείς στον ορίζοντα για μια ακόμη φορά. Ένα βήμα πίσω για να μην τελειώσει η στιγμή που τα μάτια ξεχνούν να λησμονήσουν εικόνες, να σβήσουν τα ίχνη στην άμμο και το μονοπάτι να μην βρεις, γιατί για πόσο ακόμη θα μπορείς να χαράζεις στην ακτή τις πατημασιές σου!

Ξεχασμένος Φλεβάρης μέσα στην άνοιξη, να μπερδεύεσαι μέσα στα φύλλα και στα άνθη. Παραπεταμένες ψυχές στην άκρη με τα κλαδιά σε ζοφερή μέρα. Θαρρείς πως θα βρέξει και ηλιαχτίδες στο πρόσωπό σου αντανακλώνται Κάθεσαι δίπλα στην θάλασσα, σε ψυχρό τοπίο, αλλά ο ήλιος στον ουρανό. Ψιχάλες σε νιφάδες, σε επιστροφές. Λάθος εποχή.

Σε ένα σεντόνι τύλιγε όνειρα κάθε βράδυ, λάθη και σωστά κουλουριασμένα στην άκρη του κρεβατιού, δίχτυ ασφαλείας για το πρωί. Ποια πλευρά να διαλέξεις , μήπως κάτι δεν ξέρεις, κάτι αγνοείς και πως να μάθεις! ανάστατη η σκέψη παραφέρεται, σε οδηγεί σε κενό, σε ίχνη γνωστά. Σε ένα μαξιλάρι ακούμπησε ελπίζοντας να λησμονήσεις το ξύπνημα της ψυχής.

Θα τριγυρνούσες στα σκοτάδια της μέρας για να μην αντικρίσεις το φως της νύχτας. Και δεν φοβάσαι τους ανθρώπους , γιατί ποτέ δεν θα άφηνες να σε αγγίξουν, να σε επηρεάσουν, να σε νιώσουν. Περίεργος και απόμακρος οι πληγές σου ποτέ δεν θα φανερωθούν, γελιέσαι , αφού το ζεις κάθε στιγμή.