Χειμώνες, χρόνια εδώ στην ίδια γωνία, στον ίδιο ωκεανό παγιδευμένη. Σκέψεις, δάκρυα συνωστισμένα σε πάκους χαρτιών έτοιμα να ξεφυλλίσουν την ιστορία τους στο πρώτο ζεστό αεράκι. Αιώνες, δειληνά χαζεύω από το ίδιο παράθυρο. Πόσα πράγματα με έχουν αγγίξει, το φτωχό μου μυαλουδάκι και μια ψυχή που πάντα αναπνέει από πρωινές ηλιαχτίδες, γιατί ο χειμώνας πάντα έρχεται και πρέπει να έχω αναμνήσεις για συντροφιά, εικόνες ζωντανές, ζεστές για όσα είναι να 'ρθούν και κοντοστέκονται στο κατώφλι μου.

Άσε την μουσική να παίζει και έλα να με αγκαλιάσεις, να συνδέσω το τραγούδι με αυτή την στιγμή και να την φυλάξω για όσο δεν θα σε έχω, σε ονειροπόλα δειλινά Άσε την μελωδία να με νανουρίσει και να σε μάθω μέσα από το άγγιγμά σου. Χάδια καταγράφω για όσο δεν θα σε έχω και τα σύννεφα που περνούν εικόνες κλέβουν. Φαίνεται πως κοιμάμαι, αλλά τα μάτια μου έχω κλειστά, όνειρο μην δω και μπερδευτώ με την ματιά σου. Έχεις ένα φυλαχτό, έχω μια ψυχή και μέσα σε αυτά, όλα κλειστά.

Κοντοστέκεσαι στην άκρη του παραθύρου για ένα τελευταίο τσιγάρο, θα το ανάψεις, θα το γευτείς και θα σκορπίσεις τον καπνό του έξω από αυτό το δωμάτιο, να ταξιδέψει ακόμα πιο μακρυά η σκέψη. Στο μπαλκόνι δεν προβάλεις, επιθυμείς να παραμείνεις μια σκοτεινή φιγούρα για τον απέναντι. Βρέχει, σπάει η ζέστη και η μυρωδιά του χώματος, η φουρτουνιασμένη θάλασσα θα σε κάνουν μυστικά να ψιθυρίσεις, ένα όνομα, μια στιγμή.

Καληνυχτίζω όνειρα να έρθουν, εσένα να βρουν και να σε νανουρίσουν, να σε αγκαλιάσουν όπως κανείς και να κουρνιάσουν στην αγκαλιά σου, γιατί θα έχεις ξεχαστεί. Στην ακτή σου στέκομαι, δεν ξέρω γιατί, με ζεσταίνει ο αέρας, το κύμα που αισθάνομαι στο κορμί μου. Έχω στείλει κοχύλια από σένα να σου φέρουν,να ακούσεις αυτό που νιώθω και ψεύτικα μην σκεφτείς πως είναι. Πνοή πάλι από υγρή άμμο!

Παρατημένη μουσική στο πικάπ , κάπου αλλού από εκεί που βρίσκεσαι. Σε συντροφεύει, σε όνειρα και σε συζητήσεις, σε στιγμές που θα κρύψεις μέσα σου, γιατί στα μάτια σου φαίνονται. Στο ίδιο παγκάκι όπως πάντα; ραντεβουδάκι για να δούμε το ηλιοβασίλεμα, ώσπου δειλά να πούμε πως βράδιασε και δεν υπάρχει λόγος εδώ να βρισκόμαστε. Μείνε, στην αγκαλιά σου έχω ακουμπήσει την ψυχή μου και ακόμη τα χρώματά σου δημιουργεί. Η μελωδία γνώριμη, ξεχασμένη ακόμη, αλλά ξέρω τα λόγια που δεν έχουν ειπωθεί και του φιλιού σου την μορφή.

Όλα αλλάζουν ρυθμό , τον παλμό μου πιάσε στον λαιμό σου να φιλάει τις αισθήσεις σου. Γλυκά τα λόγια σου, οι εικόνες γνώριμες, όπως όλα τα καλοκαρινά δειληνά, δίπλα σε μιας χυψής την ακροθαλασσιά. Σκέψεις δειλές , σιωπηλές στην αγκαλιά σου ησυχάζουν και αφήνουν το βράδυ να έρθει γρήγορα, γιατί τα μάτια σου φέγγουν αντίκρυ μου και δεν θα νοιαστώ να κοιτάξω ουρανό και αστέρια. Όλα στα χέρια σου έχουν κλειστεί και εγώ εκεί, να ψάχνω του παλμού σου το φιλί.

Το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα θα κοιμάται πάντα στα μάτια σου, γιατί εκεί δεν κατοικώ και θα το νοσταλγώ σαν το πιο όμορφο συναίσθημα, γιατί τα δάκρυά μου θα κοιμούνται ήσυχα τα βράδια στην θάλασσα που ακουμπάς. Καμιά αγκαλιά δεν το χωρά, καμιά ματιά δεν το χορταίνει, όσο το άπειρο το φυλάς και μέσα του καμιά ψυχή.

Σπασμένες καρδιές πλημμυρίζουν ψυχές μέσα από φωτιά και νερό, σβήνει ο πόνος και αναζωπυρώνεται από τον αέρα Στιγμές μοναξιάς και ας σε κοιτώ στα μάτια, γιατί αγκαλιά δεν προσφέρεις.

Διψάς για φιλί, σε όαση καταλήγεις, αλλά τα όνειρα σε καλούν εκεί να μείνεις, να μην γευτείς, εκείνα να σε φυλακίζουν πάντα. Εικόνες σε τυλίγουν να μην νιώσεις την αγκαλιά και χαθείς. Την μοίρα σου δεν θα ορίζεις ποτέ, τις ευχές σου άλλοι θα ξεχνούν να πουν την στιγμή που σβήνει ο ήλιος στο άγγιγμα της θάλασσας. Λησμόνησες αισθήματα και ας κατοικούν στο κορμί σου. Οδοιπόρος περνά από μέρη γνώριμα, πάνω σε ίδιες πατημασιές ακουμπά και τα χείλη του θα γευτούν την ψυχή σου, σε αμέτρητα δειλινά και ας χάραξε η σκόνη της ερήμου τα φιλιά σου.

Άυπνα βράδια, άκαπνα, με ανάσα αλκοόλ και με στεγνό φιλί, τρέχουν πιο γρήγορα από την σκέψη, από την αλήθεια και στοιχειώνουν όσα αγαπούν. Πράξη δεύτερη σε χαμένους προορισμούς, τελευταία γουλιά στα σκαλοπάτια σου πίνω, μην ρωτάς αφού και εσύ δεν θέλεις να ξέρεις. Άφαντη η μιλιά σου, η ματιά σου κενή, τον μορφέα μου δείχνεις δίχως άλλη επιλογή.
Κερνώ για κάθε στιγμή που δεν είναι γιορτή, για κάθε στιγμή που τα δάκρυα έπαψαν να κρύβονται σε όνειρα.

Εγώ, αγνώστου ταυτότητας που μέσα από εσένα προσπαθώ να συνθέσω εικόνες για να πορευτώ στην σιωπή μου. Ένα χαμόγελο χάρισέ μου, ίσως μορφή πάρει η πνοή μου και σε αγκαλιάσει όσο αντέξει. Την υπόσταση μου φτιάξε με όσα φιλιά έχουν περισσέψει από άκαυτες βραδιές, από γυάλινα αστέρια και με λάμψεις από ματιές. Εγώ, που αργοπεθαίνω, γιατί ποτέ δεν θα πιστέψω πως θα πάψω να υπάρχω στην ψυχή σου.
Κάνε με σαν ψέμα να μοιάζω.

Ηλιοβασιλέματα

Γλυκιά μελαγχολία σε αυτό το τραγούδι και το φεγγάρι δεν αδειάζει,όσο κι αν πιω από το φως του. Στο πρόσωπό σου φέγγουν τα δάκρυα σαν απόσταγμα της νυχτιάς και λαμπυρίζουν τα μάτια σου όσο και αν το σκοτάδι σε αυτό το δώμα σε καλύπτει. Στέκεσαι εκεί, αλλά παράθυρο σε ηλιοβασίλεμα έχεις ανοίξει και την θάλασσα ονειρεύεσαι, με τα χρώματά του. Μελοστάλακτα φιλιά αγκαλιάζεις σε αυτή την μελωδία, αλλά όλα έχουν χαθεί.

Γνώριμος επισκέπτης αντίκρυ, σηκώνεις το βλέμμα και τον βλέπεις να στέκεται πάντα την κατάλληλη στιγμή εκεί σαν να ξέρει πως την ματιά σου θα γύριζες και θα χαμογελούσες στην όψη του. Σκέφτομαι πως σε λίγο καιρό όμως δεν θα τον επιζητώ,γιατί η ψυχή μου θα ξεχνιέται στο άκουσμά της, στο φως που θα αντανακλάται από εκείνον. Νωχελικά κοιτάς τις ακτίνες του που όμως ξέρεις πως δεν βρίσκονται εκεί αληθινά. Γνώριμος επισκέπτης και το αεράκι, θα σε ανατριχιάσει και θα ανασηκώσει το δάκρυ από την στάσιμη θέση του. Το καταφύγιό μου φτιάχνω.

Ταξιδευτής

Και αν εγώ είμαι εσύ θα με καταλάβεις; και αν το είναι σου είναι η ψυχή μου θα την "αναγνώσεις"; και αν όλες τις απαντήσεις μου ξέρεις και αν θέλω να μάθω, θα σε συναντώ τα βράδια να συζητάμε ως το ξημέρωμα, να αποτυπώνω τις σκέψεις μου στην καρδιά σου με άφιλτρα και με κιμωλίες στον δρόμο να χαράζεις αριθμούς και σχέδια για να παίξουμε; μια θα φυλώ εγώ και αν σε βρίσκω, πως αγκαλιάζουν θα μου λες και πως η στιγμή που τελειώνουν όλα αρχή γίνονται.

Σου χαρίζουν φιλιά και αποκοιμάσαι σε ξένα σκαλοπάτια. Ξυπνάς σε ουρανού φεγγάρια νυσταγμένη, αποζητώντας λόγω να μην θυμηθείς πως έφτασες σε αυτή την εικόνα, αλλά στου ονείρου την ρότα. Όπως πάντα σε συντροφεύουν οι στιγμές που αναπολείς από του μορφέα τις προσταγές και όσα και αν θα σου τάζουν λανθασμένα θα σου φαίνονται, γιατί της ψυχής σου τα μυστικά θα κρατεί η μορφή του.

Άφησες τις γρίλιες ανοιχτές και κοιτώ τον κόσμο έξω, χαζεύω με την ματιά του ξένου και δεν παρατηρώ τίποτε άλλο πέραν του κόκκινου ουρανού, τα χρώματα του ήλιου που χαϊδεύουν τα σύννεφα στο πέρασμά τους.
Θα ζήλευες ποτέ τον αέρα; που ποτέ δεν έχει υπόσταση και όμως τον αντιλαμβάνεσαι πάντα σαν τρέχει, σαν χρώμα παίρνει και εικόνες δημιουργεί για όσο θα θυμάσαι!

Καιρός για delete...

Υπάρχουν πράγματα στην ζωή μας που μας προβληματίζουν, δεν μας κάνουν, είναι πέρα από εμάς, πέρα από εμένα.Ήρθε η ώρα για μένα να"διώξω" οτιδήποτε δεν είμαι εγώ και αυτό πράττω. Πολλές φορές σε φίλους που είχαν προβλήματισμούς ακόμη και με φιλίες τους πάντα αυτό τους συμβούλευα"δεν έχεις ανάγκη από κάτι που σε στεναχωρεί , που δεν σου προσφέρει τίποτα στην τελική, δεν έχεις ανάγκη από κενούς ανθρώπους δίπλα σου", νομίζω πως έπρεπε να το εφαρμόσω και εγώ και στις φιλίες μου. Δίνω πολλές ευκαιρίες, στους φίλους μου είμαι πιο "υποχωρητική" ,γιατί τους "καταλαβαίνω", γιατί έχω υπάρξει πάντα αληθινή μαζί τους, γιατί θα μοιραστώ μαζί τους τα πάντα, αλλά όταν βγαίνει μόνο χολή από την άλλη μεριά, υπάρχει το "αδιέξοδο" του τέλους.
Όσο και αν αγαπούμε κάποιον , ίσως ( σίγουρα) είναι καλύτερα να απομακρύνεσαι.
Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτα πέρα από ολα αυτά που είναι το "εγώ" μου, από αυτό που κάνει σήμερα την "Ευγενία". Δεν μπορώ να δεχτώ πια (ποτέ δεν δεχόμουν , αλλά όπως ειπα στους φίλους ήμουν ίσως μαλθακή) άτομα κενά, να κρύβονται από τον ίδιο τους τον εαυτό ανεξαρτήτως τι κάνουν ή τι δεν πράττουν.

Μπορεί να μεθώ και να πίνω , αλλά οι σκέψεις εδώ τριγυρνούν και μου κάνουν παρέα στα στιχάκια που βγαίνουν και ζαλισμένα κοιτούν περαστικούς, μοναχικούς και φιλόξενους. Ένα σύννεφο καπνός, στροβιλίζει για να ανασαίνω πίκρες. Χαρμάνι αλλιώτικο, γεύσεις από απόμακρες στιγμές. Σταματώ και ξεκινώ διαδρομή σε παραλίες, χαραματιές σε άμμο ως το τέλος της ακτής.