Προσπαθείς να ανανεώσεις εικόνες και γυρίζεις στα παλαιωμένα σου βιβλία, στην γραφή σου σε ηχητικά κομμάτια, κλείνεις τα μάτια και αφουγκράζεσαι. Ταξιδεύεις; σε γυρεύω παντού. Θα ακούσω όπως πάντα την φωνή σου και θα ξαφνιαστώ και ας ήσουν εκεί, δίπλα, πάντα. Κρύβεις το λογοπαίγνιο στην ματιά σου και πρέπει να σκαρφιστώ έναν τρόπο το φιλί σου να ξεγελάσω και από το χαμόγελό σου να κλέψω. Τα χείλη σου ακουμπάς σε κούπα, να ζεσταθούν από την αφή. Θα γείρω στην γωνιά μου, κλείσε τα φώτα, νιώθω την γεύση σου, βιώνω μια νέα εικόνα.

Μπορεί να έχω ξεχάσει πως είναι να σε αγαπούν, αλλά δεν λησμονώ την αίσθηση του φιλιού, υγρό και παρορμητικό, την αφή της αγκαλιάς, ζεστή και απρόσμενη. Παρακαλετά ξημέρωμα σε ξένο δειληνό, ψεύτης και αφέντης εσύ. Λήθη σε κορμί, μα το μυαλό φέρνει εικόνες στην ψυχή, πιο έντονες από ότι και εσύ έχεις βιώσει. Θα γείρω σε προσκέφαλο, μόνο αν μου τάξεις το κάλεσμά σου, την μορφή σου πραγματικότητα σε όνειρο, την φυγή στην σταθερότητα της παρουσίας σου.

Παράλογο μονοπάτι σε βραδινή ξαστεριά και οι σκέψεις σε καθοδηγούν σε ανήκουστες ακτές. Υγρή άμμος όχι από θάλασσα, αλλά από δάκρυα και χαμόγελα περαστικών. Ποιος να βρει το δίκιο του και ποιος την φυγή από το μαύρο και το απώτερο. Περίεργο το να αποζητάς χάδι εκεί που ξέρεις πως η αφή νόημα και αγκαλιά από κάτι κενό. Παρασύρεσαι από μια ματιά, φρένο στην σκέψη μόνο η πρώτη αχνή φλόγα του ήλιου.
Πεισματάρης όπως πάντα....

Ένα φεγγάρι μπορεί να μου τραβήξει την προσοχή, να με απροσανατολίσει και λάθος στροφή να πάρω, λάθος διαδρομή και να ξεχάσω όσα νοσταλγώ. Φωντεινό, σκοτεινό δεν μπορείς να του αρνηθείς την ματιά σου και την ψυχή σου σε δική του αγκαλιά. Θα ξέχναγες τα πάντα για το πιο κοντινό αστέρι του, θα έγραφες γράμμα, θα εξέφραζες όσα δεν θα πίστευες ποτέ και ας ήσουν ότι πιο μακρινό για εκείνον. Θα είναι αυτό που θες, αλλά ποτέ δίπλα σου. Θα είμαι αυτό που αναζητάς, αλλά ποτέ δεν θα με ζητήσεις.
Μπορείς να το αντέξεις; σε έχω ανάγκη, ψέμα θα πεις, έτσι πρέπει να είναι.

Θα σου πει δυο λόγια, κουβέντα για παρηγοριά στις ώρες που θα περάσουν ως το χάραμα, γιατί τσιγάρο δεν κάνεις. Κουράγιο τέτοιες στιγμές δεν έχεις, να ζητήσεις και να φέρεις την μορφή του στο προσκεφάλι σου.
Θα σβήσεις και τις τελευταίες στάχτες στο μανίκι σου από τα χείλη σου και θα πιείς την γουλιά από το παγωμένο ποτήρι που ώρες κρατάς, δεν είναι εκείνος, δεν είναι αυτός, μην απατάσαι.

Ξέρω πως δεν υπάρχω, δεν υφίσταμαι σε τροχιά, αλλά ακίνητη, γιατί ο έρωτας στροβιλίζει, παρασύρει, ανασαίνει. Θα προτιμούσες αναπνοή να μην είχες εξαιτίας του, να ήταν τα πάντα μέσα σε ένα φιλί, να καιγόσουν σε αγκαλιά και ας ήταν μια παραίσθηση. Γνωρίζω τα όνειρα για αυτό σου λέω πως δεν ζω, εκεί, εγκλωβισμένη για όσο διαρκούν.

Μια ακόμη σημείωση, ένα μικρό " post it" πάνω σε ένα τετράδιο για να ενημερώσεις πως κλειστά είναι τέτοια ώρα η καρδία σου. Σε ποιόν να υπενθυμίσεις, τι;! στον εαυτό σου και μόνο για να μην αφαιρείται στα σύννεφα που κάθεται με τις ώρες και πιστέψει πως ο κόσμος είναι εκεί, η ζωή, οι εικόνες. Θα ήθελες να πιστέψεις, να ζήσεις, να νιώσεις για μια ακόμη φορά, αλλά αντέχεις; Θέλεις να με πείσεις;
Ένα μικρό αυτοκόλλητο χαρτάκι στο λαιμό σου.

Υπόσχομαι πως θα κλείσω τα μάτια μου και δεν θα σε ονειρευτώ. Δεν θέλω την μορφή σου να δω, αισθήματα προκαλεί, εκφράσεις δημιουργεί. Πάλι είπες να με καλέσεις στην αγκαλιά σου και το απαρνήθηκες, αλλά Ιούδα δεν με λες. Ορκίζομαι να τηρήσω τις αποστάσεις και ας μην πλησιάζεις την μοναξιά μου.

Ζω στην ψευδαίσθηση, στην άρνηση, στην στιγμή που ήσουν εδώ. Όλα είναι βιαστικά και η μορφή σου ακίνητη στον χρόνο, παγωμένη, αφημένη σε κάτι ξένο και μοναδικό. Πρέπει να ήμουν εκεί την ώρα που σε αντίκριζα, πρέπει να γνώριζα, να μην είχα αντιληφθεί την ύπαρξή σου και για αυτό τώρα σωπαίνω. Θα τολμούσες μια αγκαλιά και να χάλαγες την εικόνα; θα αντιδρούσες σε κάτι απόμακρο, μα δικό σου;! Όλα για το τίποτα για αυτό που δεν νιώθεις.

Πες μου τι να πω σε αυτούς που με ρωτούν αν σε έχω, αν στην αγκαλιά σου με κοιμίζεις τα βράδια, αν στα μάτια σου έχω χαθεί; είναι δύσκολη στιγμή, πρέπει να πεις αλήθειες ή να σωπάσεις και το χαμόγελό θα κρυφτεί, γιατί στην σκέψη σου όλα ζωντάνεψαν μονομιάς. Σε ξέρω, σε έχω μάθει, στην παλάμη μου, τα χάδια σου σε έχουν καταλάβει και το δέρμα μου τα έχει σημαδέψει. Ξέρω τι να πω σε αυτούς που ρωτούν, πως εγώ εσένα δεν γνωρίζω!

Αν μπορείς, χτύπα, δεν θα αντιδράσω, θα πέσω σε χώμα και νερό και θα γίνω ένα με την ανάσα σου. Ποιος ξέρει να σου πει αν πονώ και αν δρω στο σκοτάδι;! αν μπορείς, άγγιξέ με, δεν θα αντιδράσω, θα νιώσω και θα πω πως δεν γίνηκε ποτέ, ένα με το χάδι σου θα γίνω και θα απομακρυνθώ όπως θα το διώχνεις από πάνω μου. Μπορεί κάποιος να σου δείξει τα όνειρά μου και αν μεθώ την μέρα;! Δράση στην αντίδραση και θα ήταν άδοξο το φιλί να 'ρθει την στιγμή που αντίο σου λέω. Αν μπορείς αγκάλιασέ με φωτιά και νερό.

Και είναι εντάξει να πονάς, να νιώθεις και να πίνεις πικρό πιοτό και να μεθάς από ξένα χείλη. Αφέσου στην θλίψη σου και σκέψου τα όνειρα που κάνεις και σκορπούν. Φθινόπωρο και είναι εντάξει ο χειμώνας να κλείνεται στην ψυχή σου. Γουλιά τελευταία σε ποτήρι αδειανό, δροσιά σε παγωμένο τοπίο. Λόγια είχα να πω, να απαγγείλω των ματιών σου τις λέξεις, μα κάπου έβαλα τα φύλλα και ο αέρας τα κρατεί.

Κάτι σε ενοχλεί, πες μου, μίλα μου, σε αγκαλιά και φιλί ξεκίνα και γράψε στην ματιά σου τα δρώμενα. Επεισόδια που είπες πως ξέγραψες και όμως τα ζεις σε επανάληψη Υπάρχει κάτι που σε απασχολεί, μίλα μου, εδώ στο λιγοστό φως του φεγγαριού. Ολιγάριθμα φανάρια αναβοσβήνουν στο πέρας της ευθείας και σου αποσπούν την προσοχή. Απομακρύνομαι, μπορεί να σε επηρέασα και εγώ, άθελα, αθόρυβα.