Έτη εξήντα

Ετών εξήντα, όχι άνθρωπος, η σχέση. Εξηκοστά γενέθλια, να ετοιμάσω τούρτα και να καλέσω δυο ψυχές- καρδιές να κοιταχτούν, να φιληθούν και να γίνουν είκοσι χρονών, τότε που την πρωτοκοίταξε, τότε που δεν της γέμιζε και πολύ το μάτι. Θα γυρίσει να της πει πως από όλες τις κοπέλες του χωριού είχε και έχει ακόμη, τα πιο όμορφα μάτια, πως θα την γύρευε και πάλι για χορό και πως θα πάλευε μαζί της για μια κοινή ζωή.
Εξήκοντα έτη, συναπτά και δεν μοιάζει να έχουν κουραστεί από την παρέα, αν και η ζωή τους δυσκόλεψε, τους εξόρισε, τους έδειξε δρόμο τραχύ.
Λίγο κρασάκι στα χείλη μιας και το καλεί η μέρα, τέσσερις γουλιές για τις χαρές τους και μια φωτογραφία αναμνηστική για να πειστεί και ο πιο δύσπιστος πως υπάρχουν ακόμη.
Είναι οι πιο λατρευτοί, οι πιο αγαπητοί. Θα ακούσεις παράπονο, αλλά το χατίρι θα γίνει.
Ο ένας πάντα είναι πιο εγωιστής, ο ένας θα παραδεχτεί και θα το πει δημοσίως, πως έχει υπάρξει τυχερός, ο άλλος θα βουρκώσει.
Η ψυχή να σας δίνει αντοχές για τα πολλά που η ζωή ακόμη φέρνει.
Σας θέλει δυνατούς!

Μωρό παιδί

Ένα μωρό παιδί σε κάνει ό,τι θέλει. Δεν μιλάει καν και στην υποψία πως απλά κάτι θέλει να σου επικοινωνήσει τρέχεις. Σε μια κούνια κάθεσαι και χαμογελάς σαν να είσαι το παιδί εσύ και αφήνεσαι. Η πιο ξέγνοιαστη στιγμή, η πιο ανέμελη και όμως σαν συλλογιστείς πως ο χρόνος δεν είναι με το μέρος σου, μαυρίζεις. Εννέα μήνες πέρασαν εις διπλούν και αν νόμιζες πως έτσι θα ήταν τα πράγματα, ήρθε μια παρουσία και σου άλλαξε σκεπτικό, μπορεί και ψυχή ολάκερη.
Χτίζεις δίαυλο επικοινωνίας, διαμορφώνεις σκηνικά και τοπία και θα αναγνωρίζεις μια ζωή, όπου κι αν σταθείς. Θα είναι μαύρες οι μέρες και θα μετράς εκείνες τις μέρες. Θα είναι γιορτή και θα αποζητάς το πιο ζεστό πρόσωπο. Δεν θα σου μιλά, γιατί θα σε κατέχει πιο καλά από όλους.
Έχε το καλά στο νου σου, σε ξέρει. Εσένα κοίταζε και φανταζόταν τον κόσμο, εσένα και πίστευε σε ζωή, δεν θα σε απογοητεύσει, όσο κι αν το θελήσεις, για να έχεις μια παρηγοριά, όταν θα είναι μακριά.
Ένα παιδί σε κάνει ό,τι θέλει. Επανειλημμένως θα ζητήσει, θα απαιτήσει και εσύ θα πράξεις αυτό που όφειλες και θες.

Αποτύπωμα

Καιγόταν η σάρκα και ακουμπούσε το παγωμένο πάτωμα. Τελείωμα πάνω σε αντίθεση και επιφυλακτικότητα. Δυο σταγόνες κόκκινο κρασί και έκαναν την διαφορά. Στόλισες το κόκκινο στο χαλί και τράβηξες δυο γραμμές στον τοίχο. Είναι έντονο θα μείνει το σημάδι της στιγμής. Αν μιλήσω θα χαθώ στις λέξεις, αν με παρατηρήσεις θα απορήσεις και ο ίδιος, επομένως μονόδρομος στο απαγορευτικό εισόδου.

Έχει την δικαιολογία στα χείλη ή στο πιοτό; το σώμα θα αναστηθεί σε άγγιγμα και η ψυχή, θα ορκιζόσουν πως δεν υπακούει σε κανενός το κέφι, μα στην ίδια της την ματαιοδοξία. Ψιθύρισε την πλοκή όσο μπορείς πιο αργά, οι κινήσεις καταγράφονται δίχως να τηρηθεί σειρά εμφάνισης.
Αγαπούσε το κρύο και αντιλαμβανόταν τις αλλαγές. Θα έσπαγε, θα μεταμορφωνόταν, αλλά παντού θα έβλεπες την ίδια εικόνα, να κείτεται στο παγωμένο πάτωμα και εσύ να την θεωρείς νεκρή.
Μέτραγε τους παλμούς και συντόνιζε τα χείλη κατά την έξοδο τους στο φιλί.

Δήλωση

Έτσι ξεκινούν οι πιο μεγάλες ιστορίες, κάπως διαφορετικά τελειώνουν, αλλά το σκηνικό θα είναι απλό και απέριττο. Ίσως να προκύψει ένα γράμμα ή μια φωτογραφία που στο πίσω μέρος της θα έχει ένα ξεθωριασμένο απόφθεγμα και μια καρδιά. Αιωνίως προδομένος από το κατεστημένο. Οι σελίδες του βιβλίου τελειώνουν απότομα και ο ακροατής σου απογοητεύεται για μια ακόμη φορά. Πρέπει να σε έχουν μάθει όλοι ως τώρα και να κοιμάσαι ήσυχα στο μαύρο σου.
Οι καρδιές ραγίζουν, αν την έχεις, αλλά αν την είχες δοσμένη εξ αρχής, τι να φοβηθείς!; οι ψυχές δυναμώνουν, όσο θυμούνται την αίσθηση της ελευθερίας.
Μια γωνιά να ξαποστάσεις, η μέρα επιτέλους κρύφτηκε, θα βγάλεις τα ρούχα σου και θα βυθιστείς σε κόσμο γλυκό και απόμακρο.
Μην ξεχνιέσαι, δεν υπάρχεις!