Οργή

 Αν δεν σου "πάει η καρδιά", άστον στο πλήθος.

Αν έχεις ευαισθησίες", άστον στον όχλο.

Δεν θα δυσκολευτούν, δεν θα διστάσουν, δεν θα χρειαστεί να ζυγίσουν κάτι, να σκεφτούν.

Είναι θέμα τιμής, είναι θέμα αξιών, είναι θέμα λογικής, στυγνής αγνής λογικής στον πόνο.
Αν η φιλευσπλαχνία σου ξεκινάει και τελειώνει σε γραβάτες και κουστούμια και σε κενούς λόγους λήθης, είσαι άξιος αυτού που σε περιμένει και δεν χρειάζεσαι προστασία.

Τώρα δήθεν ακούς και δεν μιλάς, δεν τολμάς!
Για όσο σου απομένει, μην αρθρώσεις ούτε "κιχ".

Στον απόηχο του έρωτα

 Σαν να ήταν στο σήμερα τριγυρνάει το μυαλό στην αίσθηση σου, όταν σε πρωτοαντίκρισε, όταν σε πρωτοαισθάνθηκε. Τώρα θα μου πεις, θες να ζεις σε σύννεφο; όχι, αλλά δεν αξίζει μια τέτοια ηλιόλουστη μέρα να ονειροβατήσω, κι ας με θωρούν ξύπνια!

Σαν να ήταν σήμερα, αλλά με την γνώση του παρελθόντος, ανατριχιάζω σαν μικρό παιδί από χαρά που ανοίγει δώρο, σαν ανατρέχω σε λόγια κ βλέμματα.

Κάποιος είχε το τσαγανό να σπάσει την μαγκιά του άλλου με αιφνιδιασμό, να ρίξει ένα ρουφηχτό φιλί και ό,τι έγινε έγινε και όποια ντροπή, όλη δική μου, εμ πως το θες!

Αν στέκομαι ίσα ίσα να αγγίζω γη, είναι που έχω τον απόηχο από ένα ηλιοβασίλεμα και ένα παγκάκι. Από το δίπλα δίπλα, από την αγκαλιά και το αίσθημα του ακόρεστου.

Σε έναν κόσμο μάταιο, συμμετέχω ευλαβικά στην ύπαρξη της ουσίας.

Πάντως όλα κι όλα, φταίς!

Λες να υπάρχεις;

Οικείος Ξένος

" Μπαμπάς", "πατέρας", "πατερούλης", διαλέγεις ένα στοιχείο και το ονοματίζεις. 
 Δεν έχει μορφή στην αρχή, δεν ξέρεις ποιος είναι, είναι μια αύρα, μια φωνή.

Είναι ο πρώτος ξένος που θα γνωρίσεις στην ζωή σου. Πέρα από την θέρμη, την μυρωδιά της μητέρας σου, όλα εξαρτώνται από αυτόν, τον οικείο ξένο. Θα σε καλωσορίσει; θα σε αποδεχτεί; και γίνεται ο συνδετικός κρίκος μεταξύ εσού και της κοινωνίας, είναι η πρώτη σου γεύση.

Κι αν κάτσεις να το σκεφτείς, είναι οι πρώτες σου εικόνες. Η ανάμνηση από παιδί, να προσμένεις την καληνύχτα του και τα παιχνίδια σας, η στιγμή που συνειδητοποιείς στην προεφηβεία το εύθραυστο της ηλικίας και το πόσο σημαντική και κομβική είναι η παρουσία του στην ζωή σου, η ωριμότητα των σχέσεων που σε "χτυπάει" σε κάθε απογοήτευση, όταν δεν μπορείς να καταλάβεις, πως γίνεται να ξεχνάει να 'ρθει στην ώρα του σε μια συνάντηση γονέων στο σχολείο ή να σε πάρει από το φροντιστήριο..... όλα στον μικρόκοσμό σου σπουδαία και μεγάλα, και σιγά σιγά μετατρέπεται αθόρυβα σε μαθήματα ζωής για να θωρακιστείς απέναντι στην κοινωνία των ξένων.

Είναι γονιός, αλλά δεν παύει να είναι άνθρωπος. Μεγαλώνετε μαζί και χώρια, με αγάπη και θυμό, με συζήτηση και απολυτότητα. Κάποιος πρέπει να θέτει όρια και κάποιος να δοκιμάζει να τα ξεπεράσει. Ωριμάζεις χωρίς φλυαρίες και όλα έχουν αξία.
Η επιρροή μπορεί να είναι τόσο μεγάλη πάνω σου, που μπορεί τα πρότυπά σου να καταλήγουν εκεί.
Μπορεί οι χάρες σου να έχουν κοπιαριστεί από εκείνον! Γράφεις, ζωγραφίζεις, καταπιάνεσαι με τόσα πολλά και δεν κουράζεσαι, κι ας κουράζεται, συνεχίζει και θα συνεχίσεις, ακόμη κι όταν δεν θα ήθελες.....

Στον κύκλο της ζωής, εσύ στο κέντρο.
Όλα καταλήγουν στην πρώτη γεύση της ζωής, στον οικείο ξένο σου!

Χρόνια πολλά μπαμπά μου!
21/5

Ανεξαρτησία

 Να μην βρεθώ σε αδιέξοδο και σε αδικήσω, να μην δακρύσω αντίκρυ σου και χάσω τον έλεγχο. Περνούν τα χρόνια και είμαι ακίνητος με φόρα φρένων, σε σταυροδρόμι που ορίστηκε ως κομβικό. 

Το θέλω σου ποιο είναι; δεν σε εμποδίζει κάτι στο να το πεις και όμως κόμπος στο δάκρυ που πνίγεται σε τόσες αφορμές. 

Να σε κοιτάξω; θα το αντέξω; να κάτσω να σε ακούσω κι αν θελήσεις εδώ θα είμαι, στο κέντρο του σύμπαντος να με χαζεύουν όλοι, λες και φανερώθηκα ξάφνου σαν ουράνιο τόξο σε ουρανό γκρίζο.

Να μην βρεθώ σε αδιέξοδο στις τύψεις σου και με αδικήσεις.

Σε αιώνια αναμονή να κλείσει ο κύκλος ή είναι διαδρομή φυγής;!

Σε ελλειπτική τροχιά δεν θες να βρεθείς ελλειμματικός.

Ακατάλληλη Ώρα

 Κοιτάζεις έξω από το παράθυρο για την θέα, όμως σκοτάδι, είναι νύχτα, λάθος στιγμή.

Γυρνάς στην θέση σου απογοητευμένος, ήλπιζες, έκανες όνειρα σε μια λάθος στιγμή.

Μήνυμα, κλήση, σιωπή, δεν έχεις λόγια σε ένα ταξίδι που θα ήξερες το τέρμα, όχι όμως το τέλος.

Σε ψάχνουν, σε αναζητούν και δεν υπάρχουν λόγια, μόνο θλίψη, η απόγνωση μετά.

Κοίταζες για θέα και όσα σου έταζαν πήραν λάθος τροπή και βγήκαν αντάμα με την τύχη άλλων.

Να σου πω συγνώμη, φτάνει; είναι αρκετό;

Είναι αργά, σφάλμα!

Τέλος Εκπτώσεων

 Σαν να κοιμάμαι με μια έννοια λιγότερη, και δεν το θέλω! Δεν θέλω να νιώθω απόμακρη, απόμερη, να είμαι ξένη από την ψυχή μου.

Θα περίμενες πως θα ήσουν ανάλαφρη, μια οπτασία; Ίσως κάτι εξωτικό, αλλά η σκέψη άδεια παραμένει, με τί να γεμίσουν τα όνειρα πια!

Σαν να κοιμάμαι με μια έννοια λιγότερη, και δεν το θέλω! Δεν θέλω ο λόγος να είναι ένα συναίσθημα λιγότερο, ένα πρόσωπο, μια ανάσα, αυτό ξενίζει την ψυχή μου!

Θα πίστευες πως θα καιγόσουν σε πυρά, θα σε έπνιγαν δάκρυα, θα φώναζες ίσως για κάποια αδικία; Μα συμβαίνει το κενό του άπειρου και η ησυχία της γνώσης!

Σκοτεινή ύπαρξη

 Εάν νομίζεις πως έχεις χαθείς, είσαι γελασμένος, έχεις ήδη χαθεί. 

Ξεχασμένος σε σκοτάδι και σε βροχή. Μιλάς με τον εαυτό σου και παραμιλάς στον ξύπνιο σου. Όλα ένας ατέρμονος εφιάλτης, ακόμη και όταν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Ποιος αγαπά τον φόβο και ποιος την σιωπή! Κρατάς στην χούφτα σου μια ζαριά και δεν λες να την ρίξεις, τελευταία παρτίδα είναι, τι κοιτάς!

Εάν νομίζεις πως παλεύεις, είσαι γελασμένος, έχεις  ήδη ηττηθεί.

Οι υποθέσεις δεν χωρούν άλλο στην εξίσωση, μια λύση αναζητάς, την ξέρεις ήδη.

Μαζί

 Σβήσε τα φώτα έχει πανσέληνο. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι για να φωτίσει το δωμάτιο, είσαι παρών, κοιτάς προς το μονοπάτι του. Εδώ δεν χρειάζεται να χαράξεις πορεία, να βγάλεις λόγο, να αιτιολογήσεις και το πιο σημαντικό να απολογηθείς, γιατί είσαι "εντάξει".

Γείρε κοντά μου, το καλεί η μέρα. Το συναίσθημα πλημμυρίζει το δωμάτιο, την παραλία μας, την θάλασσα που ακουμπά το φεγγάρι σε αυτό το ραντεβού αιώνων. Αν δεν σε ήξερα, θα τόλμαγα να πω πως είμαι τρελή που συνυπάρχουμε σε ψυχή και σκέψη.

Σβήσε τα φώτα και γείρε πλάι μου, δεν χρειάζονται ευχές, μόνο θέλω.

Δίχως Ταυτότητα

Αναγνωρίζοντας έναν ουρανό και ξεχνώντας έναν άλλον, πας μπροστά ή πας πίσω; 

κατακτάς ή χάνεσαι; σκοτάδια έχουν όλες οι πλευρές, άλλες πιο γκρι, πιο μαύρες, πιο σκοτεινές, πιο βαθιές, πιο απότομες, πιο από όλα όσα δεν ήξερες ότι υπάρχουν.

Αυτά, να τα πεις αλλού! σε αυτούς που δεν σε ξέρουν, που θα πεις δυο αρλούμπες και δύο αμπελοσοφίες και θα καταφέρεις να περάσεις ξώφαλτσα από τις σιωπές σου.

Αναγνωρίζοντας έναν γαλαξία, πάει να πει πως τον ξέρεις; μια εικόνα βλέπεις, δίχως να σκεφτείς το ψέμα του, την υποκρισία, την άρνησή του για ζωή. Δεν είναι εκεί πραγματικά, ένα αποτύπωμα βλέπεις, μια ψευδαίσθηση του χρόνου, του κόσμου όλου που σε περικλείει.

Είναι το ζητούμενο το άγνωστο και είναι άπιαστο, τρελέ!

Απροσπέλαστο Φεγγάρι

Στην φυλακή της άκρης της ψυχής, που έμαθε να έχει όρια και δεν ξεσπά σε φιλιά και αγάπες. Δεν το ήξερες πως υπήρχαν όροι απαράβατοι και πληγές που δεν έσβησαν ποτέ, δεν ήταν από μολύβι. 

Κιμωλίες τριμμένες σε ξύλινους πίνακες έχουν πάρει την θέση των γραμμένων που θέλησες να ξεχάσεις και ο χρόνος σε τιμωρεί που αφέθηκες σε ψεγάδια.

Από την άκρη του τέλους του παραθύρου κοιτάς λοξά τον κόσμο απέξω να περνά και μέσα να μην θέλει να κοιτάξει. Υπάρχουν τρόποι να πιστέψεις το παρόν σου, αλλά εσένα το μυαλό σου τρέχει σε τοπία παράξενα και απροσπέραστα. 

Στο χέρι σου κρατάς χαρτί τσαλακωμένο, τι περιμένεις και δεν το πετάς; διάλεξε, σαϊτιά ή καλάθι!

Άγνωστοι είναι οι περαστικοί τι σε νοιάζει τι θα πουν, αφού κι εσύ όμοιος τους έγινες, απλά επέλεξες να το μάθεις με τον πιο άσχημο τρόπο, στο ξαφνικό, από μια λέξη!

Συγνώμη, μα δεν μπορώ να πω άλλα, θα εκτεθείς και είναι κρίμα, μικρό παιδί, άμυαλο και ξενικό.