Μου φταις!

Γιατί θυμώνεις όταν ο κόσμος σου λέει πως δεν ανήκεις εδώ; θα ήθελες να μοιάζεις με δαύτους; με κάποιον μίζερο και πληθωρικό φωνακλά; με κάποιον κενό και αδιάφορο ανθρωπάκο που νομίζει πως στεριώνει τον ψυχισμό του σε χαρτόνια και κονσερβοκούτια;
Εσύ είσαι αλλιώτικος, εσύ δεν έχεις ψυχή να μοιράσεις σε φτωχούς επί της ουσίας. Δεν μοιάζεις, στο έχω ξαναπεί, δεν θυμίζεις κάτι εγχώριο, και αυτό σε στεναχωρεί;! να σε βάψω άμα θες, να σε σινιάρω, να σου βάλω μια γραβάτα και το πανωφόρι το μεγαλοπρεπές. Να βγεις στην πιάτσα και όλο και κάπου θα πιαστείς και συ για δυο τάλαρα, για δυο-τρεις κάλπικες φιλοσοφίες. 
Γιατί κακιώνεις όταν ο κόσμος σου λέει πως δεν αξίζεις; εσύ τον ακούς, εσύ δεν κοιτάς εμπρός!
Όλοι αυτοί που σε υποτιμούν, μην ξεχνάς πως δεν σε φίλησαν πριν σε καληνυχτίσουν, σε ξέχασαν, γιατί δεν σε είδαν ποτέ και πουθενά, δεν σε ξέρουν!