Να πω πως μου λείπεις προσπαθώ , αλλά με κρατάει η σκέψη για χίλιους δύο λόγους,αλλά κυρίως το ότι δεν θα πεις τίποτα.
Μπορεί να μην μετράει , μπορεί να μην αγγίζει ούτε την σιωπή.
Κακό στον εαυτό μου κάνω , ξέρω , δύο φορές τον καταδικάζω , αλλά ήδη πονώ.
Έτσι πρέπει να είναι.Μια στιγμή είναι θα πω και θα περάσει ,
ίσως δεν είναι τίποτα , ίσως δεν μετρήσει!
Κοιτάζω ψηλά , αυτό το πλημμυρισμένο σύννεφο , οι σταγόνες θλίψης με κατακλύζουν και όλα τα νιώθω. Αντανακλούν μέσα μου οι μελωδίες ενός σόλου που τον καημό μαχαιρώνουν και τον πνίγουν. Κλείνουν τα βλέφαρα , αποσιωπούν του ουρανού τις λάμψεις , τίποτα , νότες και ένα τοπίο που φιλοξενεί την μορφή σου.
Τελευταία στην πρύμη , περιμένω να πέσω στα βαθιά , στην σιωπή.
Αν γυρίσω να σε κοιτάξω , θα είσαι εκεί; δίπλα; πάνω σε κατάρτι απλά θεατής; η θάλασσα πάει και έρχεται , βρέχοντας το πρόσωπό μου. Αλμυρή η γεύση της , δεν έχει διαφορά από το φιλί σου. Δεν το ζήτησα , μόνο του ήρθε , μαζί της , κάθε φορά , μαζί με κάθε κύμα.
Είπε πως πρόσμενε και εκείνο να με συναντήσει , αλλά πάντα κάτι το κρατάει μακριά. Είναι το πέλαγος , οι φουρτούνες που πέρασε , τα κατάρτια που παρέσυρε , σπασμένα.
Ακόμη και αν φύγω , δεν θα καταλάβεις την προσμονή μου , την ψυχή μου.
Λιμάνι σε θεώρησα , μα σε βράχια με ρίχνεις. Απέραντο συναίσθημα και σε γυάλινο μπουκάλι αρνείται να μπει.
Δεν έχει λόγο για ταξίδι , εσύ είσαι εκεί , δίπλα , ένα βήμα πιο εκεί.
Πρώτη στην πρύμη , περιμένω την στιγμή που δεν ζήτησα.
Δεν ξέρεις που βαδίζεις , αλλά ακόμα πηγαίνεις στο μονοπάτι που σε οδηγεί η σκέψη σου.
Δεν βλέπεις τις τύψεις που σε πνίγουν , αλλά σε πόθους είπες πως δεν θα ενδώσεις ξανά.
Ψύχρα στα σοκάκια που το κορμί σου πρόδωσες , μην κοιτάς , απλώς προσπέρνα τα ,γιατί θα σε κυνηγήσει το στοιχειό .
Δεν ξέρεις που να ακουμπήσεις ,την ψυχή να ξεκουράσεις , αλλά μέσα της δεν κοίταξες.
Ξέρεις που να με βρείς , δίπλα σου , αλλά δεν πιστεύεις στη ύπαρξή μου. Σωστό , λάθος , επιλογές που θα σου πω να διαλέξεις και θα έχω δίκιο , γιατί σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα.
Πάω όπου πας , αλλά δύσκολα θα με αντιληφθείς. Σκορπώ μέσα στις σκέψεις σου και εμφανίζομαι εκεί στιγμιαία , όραμα.
Σκέψου , είμαι εκεί. Κοίτα , θα με δεις!
υγ : αυτή η έμπνευση , είναι πολύ "κουλή" ...χα enjoy
Γυρίζω πάλι στα ξενύχτια , στις βραδιές χωρίς όνειρα , στις άυπνες σκέψεις , στους καπνούς που στροβιλίζουν στην ψυχή σαν κατάρα και την πνίγουν.
Κηλίδες στο πάτωμα από θάλασσες ,πέφτουν και σκορπούν όσα φουρτουνιασμένα είχαν κοπάσει τόσο καιρό.
Πρόλαβε ο βαρδάρης και είπε τα μαντάτα , και έφερε την αυγή πιο νωρίς .
Θαρρούσα πως δεν θα την έβλεπα , θα με είχε πάρει το κύμα , άθελα , στου μορφέα τα απόμακρα δρομάκια , αλλά καφέ πίνω από ραγισμένη κούπα.
υγ : εμπνευσμένο από ένα τραγούδι δίχως λόγια....
Εκεί που βρίσκεσαι , πρέπει να κάνει κρύο , να νοσταλγείς το καλοκαίρι που το πήρε μαζί του η φθινοπωρινή μπόρα. Μυρωδιά από νωπό χώμα , της αρέσει , ενώ εσύ θα ήθελες να τελειώσει στην στιγμή και ήλιο να δεις.
Εικόνες , ήχοι μπερδεύονται μονομιάς σαν ανταμώσεις το πιο απρόσμενο ηλιοβασίλεμα , ανάστατο από την παρωδία των σύννεφων , που του κλέβουν την παράσταση , αλλά δεν ζηλεύει , πιο όμορφο το κάνουν.
Εκεί που βρίσκεσαι πρέπει να είναι μια ψυχή μόνη , που περιμένει φως πιο ζεστό από αυτήν την νύχτα.
Λέξεις που δεν λέγονται , που τις νιώθεις τόσο έντονα , χωρίς λόγο ,
απλά σκέφτεσαι. Εκείνον , μικρές λεπτομέριες , γκριμάτσες , κοιτάγματα , χάδια ,η λαχτάρα για κάτι τόσο μικρό , όσο ένα φιλί.
Σε ακουμπάει ένα φιλί και συνεχίζει το ταξίδι στον ουρανό. Θύμηση μιας αυγής στα μάτια σου , λίγο πριν χαθεί στον ορίζοντα. Σε άγγιξε σταγόνα ευχής από τα σύννεφα για να σε νιώσει κοντά του το φεγγάρι , που από μακριά σε νοσταλγούσε .
Μέσα από τα μάτια σου θαρρώ πως αντικρίζω την ψυχή σου που νοσταλγεί την αγκαλιά και ονειροπολεί στην σκέψη της .Ταξίδεψα και εγώ για να ζω μαζί σου , μέσα σε μια τέτοια στιγμή , μέσα στην ματιά σου. Σε νανούρισα γλυκά λέγοντάς σου παραμύθια για να σου πάρω ένα φιλί , ένα ακόμα ταξίδι
Σε μια σκοτεινή γωνιά κάθομαι την ψυχή μου να κρύψω για να ηρεμήσει , παρέα με τα δάκρυα που την πλημμυρίζουν. Σιωπηλή είναι η νύχτα και εκείνη δεν της μιλά. Θα ψιθυρίσει , θα αναζητήσει , αλλά που να βρει κουράγιο σε αγκαλιά να τρέξει! Ούτε το φεγγάρι δεν φάνηκε απόψε, δεν άντεχε να την δει στα μάτια, πώς να την παρηγορήσει! Αφού δεν είναι αυτό που καρτερεί. Ησύχασε η καρδιά μέσα στην θλίψη , ορκίστηκε , πόνεσε και πίσω πήρε τις ευχές από τα αστέρια.
Αναρτήσεις
Όλα τα σχόλια
