Ψυχή μου δεν θα σε άγγιζα ποτέ όσα βράδια και αν σε ζητούσα, όσες αγκαλιές και αν είχα ανάγκη, γιατί άυλη η πνοή, η αύρα , η μορφή σου. Δεν θα σε καλούσα ποτέ, όσα όνειρα και αν σε φώναζαν , γιατί όνομα δεν έχεις. Μισοτελειωμένα έργα , σκαλισμένα μισόλογα. Θα είναι πάντα εκεί , όσες φορές και αν φύγω μακρυά!

Άκαπνος

Θα μπορούσα να σου μιλώ για ώρες για τα άδεια πακέτα , για τα γεμάτα τασάκια , για τους καημούς που άναψαν , αλλά δεν καπνίζω.
Εικόνα και αυτή...ενός μοναχικού ανθρώπου που παρέα έχει ένα χαρτάκι , το γεμίζει και αφήνει καπνό γύρω του, να τον κρύψει και άλλο. Δεν είμαι έτσι. Κρύβομαι στις λέξεις, σε γραμμούλες μια σταλιά , που δύσκολα καταλαβαίνεις. Μοναχικός σαν το πέλαγος , με καραβάκια πάνω του, αλλά δεν σε χαρακτηρίζει κάτι , πλέον του αχανές.
Θα μπορούσα να σου γράφω για ώρες για το μελάνι που τελείωσε , για τις σκέψεις που τερμάτισαν πάνω στα χαρτιά , αλλά εγώ δεν γράφω, αραδιάζω την ψυχή σε άγραφο τεφτέρι.

Χαζεύει η ματιά στην μορφή της ακτής , στην αύρα της εικόνας σου και πιο πίσω κάνει να τα δει όλα. Σιωπηλός ο ήχος από το αεράκι σε παρασέρνει όλο και πιο πολύ και αφήνεις δάκρυα να κυλήσουν και να αγγίξουν την αλμύρα. Χώνεις τα πόδια στην άμμο να ζεσταθείς , να σκεπαστείς, γιατί οι αγκαλιές δεν φτάνουν ως εκεί. Περιμένοντας το καραβάκι της γραμμής να σε φέρει πίσω σε κάτι διαφορετικό.

Ταξίδι

Οδηγεί η σκέψη καθώς βλέπω το ηλιοβασίλεμα από τον πλαϊνό καθρέφτη. Οι στίχοι μιας μελωδίας λένε αλήθεια για να σε πουν ψεύτη με την σειρά τους. Θα κοιτάξεις για λίγο μπρος , αλλά τα μάτια ξεφεύγουν στον καθρέφτη. Δεν χάνεται η στιγμή, η ελπίδα αφυπνίζεται στην σιωπή.