Trap

Είναι από τις βραδιές που θα μπορούσα να σου γράφω ραβασάκια το ένα μετά το άλλο, ακολουθίες από διαλόγους και να έχει φτάσει το χάραμα στα βλέφαρά σου, αλλά να εξακολουθείς να θέλεις να ανάψεις άλλο ένα τσιγάρο και να φουμάρεις έννοιες που μόνο μια ματιά μπορεί να μοιραστεί. 

Δεν είναι βραδιά, είναι νυχτιά, γιατί το σκοτάδι μοιάζει να έχει καλύψει το φεγγάρι και πως να σε νανουρίσω;

Θυμάσαι εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε μικροί, σαν λέγαμε πως εγώ θα κρυφτώ και εσύ θα πρέπει να με βρεις και να προδόσεις κρυψώνες στο αυτί, γιατί παρόλο που θα θελήσεις να νικήσεις, με έχεις σημαδέψει άθελά σου.

Καταζητείται η στιγμή που πήρες μια φλόγα για τον δρόμο του καπνού.

Είναι όνειρο να πεις πως χαμογέλασες διαβάζοντάς το.

trap - falling

Θέλω να βραχώ, να νιώσω να σβήνουν οι σκέψεις. Πρέπει να καώ για να πω πως ένιωσα και να βουλιάξουν οι καημοί, απλά δεν έχω βρει ακόμη τον τρόπο να κάψω το φιλί  στα χείλη σου. Ταξίδια σε τούτα τα σύννεφα και να ήξερες πως νιώθω για όσα πηγάζουν σε μουντό ουρανό και ας ήταν ευχές.

Ένα όνειρό σου πως τελειώνει; να είσαι χαρούμενος που ξύπνησες, ο ήλιος είναι πιο φωτεινός τώρα και σε ζεσταίνει στο κρύο τοπίο σου. 

Δύναμη βρες μου και θα πιστέψω στην ψυχή σου, έχω υπάρξει καλός ψεύτης. Μπορεί να μην είμαι καν αυτό το δάκρυ.

Πάλι τσιγάρο ανάβεις; θα πεις πως σε χαλαρώνει, θόλωμα στις σκέψεις.
Δεν θέλω να σε μαλώσω και πλάι σου αφήνω ένα χάδι και χάθηκα πριν γυρίσεις να δεις, αν η υποψία σου βγει αληθινή. Πέρασε η ώρα, πάλι, δεν θα πεις να ξαπλώσεις για το λίγο που απέμεινε. Χάραμα και ένα δωμάτιο πως να μαζέψω, από τα χαρτιά που έχεις αφήσει να πέσουν κάτω, να καλύψεις τις συνέχειες από τον λόγο σου. Δεν θέλω να σε σκαλίσω, παρά να σου υπενθυμίσω πως σε λίγο πρέπει να πεις δυο κουβέντες, η συνομιλία ηχογραφείται για το δικό σου καλό, συμφωνείς;

Γνέφεις συγκαταβατικά και άναψε για μια ακόμη φορά η κάφτρα σου. 

Ζηλεύω το όνειρο, βρίσκει πάντα τρόπο να τρυπώνει σε σκέψεις, σε υποσυνείδητο και να δημιουργεί τον κόσμο του σε ψυχή. Πως να πεις όχι και πως να σταματήσεις τον προορισμό του; πιες μια γουλιά και μίλα μου, θα περιμένω την στιγμή που θα σωπάσεις στην αγκαλιά μου. Ζηλεύω την νυχτιά, γιατί σε νιώθει όταν ξενυχτάς και ξετρυπώνει τις κρυψώνες σου στον καπνό. Πυροτέχνημα και έχασες μια στιγμή στο χάζι και ποιον ουρανό να κοιτάξεις.
Περπατάς σε κόντρα άνεμο και δεν σου αφήνει να πάρεις ανάσα, μα δεν σταματάς, γιατί αποζητάς πραγμάτωση υπόσχεσης.

Μπορεί να χάνω την πίστη μου, αλλά ξέρω πως είναι πολύ δυνατή για να αφήσει την ψυχή να χαθεί. Φαίνεται πως οι σκέψεις δεν παγώνουν, παρά μόνο σταματούν σε καρέ και χαζεύουν την μορφή που βλέπουν σε κάποιο χρονικό παράδρομο. Βαδίζεις παράλληλα με την καρδιά του και σωπαίνεις, ασχέτως πόσες φορές έχεις πει να μιλήσεις, να αφήσεις ένα σημείωμα στο τζάμι του αυτοκινήτου του. Τίποτα δεν είναι σίγουρο και σε καταβάλει το σκηνικό του αποχωρισμού.
Έτσι πρέπει να το έχεις στο μυαλό, μην ξεφεύγεις, κοίτα με στα μάτια και φίλα με, έστω και τώρα.
Να πούμε αντίο; σε λίγο σαλπάρει το καράβι σου για τα μέρη τα αλλιώτικα, τα πιο απόμακρα.
Νιφάδες, χαμογελάς και πες πως δεν με ξέρεις, όποιος και αν με ζητήσει, λάθος χαρτί διάλεξες.

Περνά ο καιρός, θα περάσει ακόμη ένας χρόνος, μα έχει καμιά σημασία; πρέπει να σταθείς σε συγκυρίες και καταστάσεις και να τις τακτοποιήσεις σε μια στοίβα από χαρτιά και γραφειοκρατία μυαλού για να πεις πως κάπου οδεύεις, έστω και στο τέλος μιας αρχής; Μια σκέψη ήταν θαρρώ, δεν έδωσα την πρέπουσα προσοχή και ξεφύλλισα την επόμενη σελίδα με τόση λαχτάρα για αυτό που λέμε καημό για ένα φιλί σε αδειανό δειλινό, σαν έκπληξη. Σήμερα μπορώ να σου χαρίσω ευχές, πρόσεξε μην κάνεις το λάθος και σκεφτείς και σχεδιάσεις το έγκλημα από πριν, πρέπει να είναι πηγαίο για να απαλλαγείς από όσες κατηγορίες θελήσουν να σου αποδώσουν οι ξεμυαλισμένοι ποιητές. Λήθη, αναπολείς και μπερδεύτηκες πιο πολύ ή απλά ξέμεινες σε αυτό που γνωρίζεις όσο και τις ρυτίδες στο πρόσωπό σου. Σίγουρα κάνει κρύο και βρήκες μια αφορμή για να κουρνιάσεις στις σκέψεις σου. Όταν θα αλλάζει ο χρόνος, όταν θα εκμηδενίζονται όλα, δεν θα έχει καμιά σημασία η στιγμή, θα έχω δραπετεύσει από όρια.

Σαν να σε άφησε το τρένο στην μέση του πουθενά. Σταμάτησε ο χρόνος για στιγμές, έως ότου καταλάβεις τι συμβαίνει. Έβρεχε, στο πρόσωπό σου λαχτάρα, σταγόνες από ουρανό. Ξεκίνησες να περπατάς σε κατεύθυνση γνώριμη, αλλά έχεις λησμονήσει την έννοια της πυξίδας. Σκέψεις ακόμα και τώρα σε οδηγούν σε αισθήματα, σε παραμύθια, σε φιλιά. Αργεί να ξημερώσει κι ακόμη και τώρα ζητάς παρηγοριά σε νανούρισμα.
Κάπως, θα πρέπει να πιστέψω.

Ναυάγιο η ζωή και περνά αιώνας σε σκοτεινό βυθό, ξεχασμένο. Από ένα χτύπημα σπασμένο, δεν χρειάστηκε δεύτερη ματιά. Απλησίαστο, παρά μόνο παγίδα για το άγνωστο. Ίσως θα σκεφτεί κάποιος, πως θησαυρό κρύβει και θα το αναζητήσει σε αβέβαια νερά. Μπορεί απλά να είναι ένα σαπιοκάραβο, κάπου θα έπρεπε να έχει αράξει, σε ένα μουράγιο, να το αγγίζει ακόμα η αλμύρα. Από όλα τα ταξίδια του, είμαι σίγουρη πως έχει διαλέξει εσένα και ας μην σε κατέχει και ας μην είχε καπετάνιο, παρά μόνο χάρτες σε ουρανούς.
Ναυάγιο η ζωή, αλλά για να το ονομάσεις έτσι, θα πρέπει να γνωρίζεις την ύπαρξή του πρώτα, την ιστορία του και όσα φιλιά έδωσε.