Ένας κόσμος που φθείρεται στα μάτια σου και μένουν μονάχα οι ανάσες της ψυχή σου. Ζηλεύεις το φεγγάρι, όχι το πιο φωτεινό άστρο και αυτό σου δίνει προσμονή. Αν εκείνο έχει και την φωτεινή του πλευρά, σε εκείνο να μοιάσεις, λες και δεν έχεις σκοπό στην ζωή;! 'Ενας κόσμος που δεν βρίσκει αξία σε συναίσθημα, την δύναμη να κλάψει, δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις. Κοιτάς ψηλά, να μην ξεφύγει η αδυναμία και φανείς μικρός, ίσως και ασήμαντος. Πάνω στις λέξεις θα τα πεις όλα; κράτα βρε πουλάκι μου κάτι, οικονομία λέγεται και δεν κοστίζει. Τρεις μέρες κρατάει όλο κι όλο και ό,τι είναι θα φανεί και ό,τι δεν αξίζει θα φύγει, θα ξεθωριάσει. Δεν πιστεύω σε άνθρωπο, μόνο σε ψυχές!
Στην πλευρά της αισιοδοξίας δώσε χαιρετίσματα και πέστης πως άμα κάνουμε καιρό να ανταμωθούμε μην στεναχωρηθεί, δίπλα μου κάθεται, πόσο δύσκολο να γίνει; κι όσο δεν θέλω να απομακρύνομαι, τόσο συμβαίνουν πράγματα που με κρατούν μακριά της και είναι τόσο ευαίσθητη! Πάλι καλά που υπάρχει και το συναίσθημα και συνειδητοποιώ κάποιες φορές πως υπάρχουν και άλλοι, οι προεκτάσεις του είναι μας και κάπως σώζεται η κατάσταση. Παρεμπιπτόντως μιας και βρεθήκαμε, να σου δώσω και τα μπεσκέσια να τα πας στην κυρά σου, να χαρεί και εκείνη. Δεν το λες και λίγο τώρα, κοτζάμ υπεράσπιση και δυο τρεις μανούβρες διπλωματικές. Στην μεριά μου, πέρα από φεγγάρι δεν αποζητώ ουρανό, μήτε μάτια να δω, για αυτό να μην στεναχωριέται, κάποια στιγμή θα την σκεφτώ.
Αναρτήσεις
