Στην ζωή μου η αναπνοή σου, στην σκέψη μου το άρωμά σου. Βράδια ατελείωτα η μορφή σου, να νανουρίζομαι και να ξυπνώ με αυτήν, σαν στιχάκι που σου έχει κολλήσει. Δίχως λόγο δεν κοιτάς τα αστέρια, δεν μελετάς το βλέμμα του. Στην ζωή σου, η μιλιά μου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
...η ζωη σου, το δακρυ κι αναπνοη σου...διαφορετικο υφος αυτο το ποιημα σου.
Καλημέρα Ευγενία :)
Δημοσίευση σχολίου