Σκόρπισαν τα όνειρα ή τα έδιωξα μακρυά; τόσα ήθελα στην ζωή και νιώθω εγκλωβισμένος στο σήμερα. Το μέλλον θέλω να κοιτάξω κατάματα και να πιστέψω σε αυτό , αλλά την ψυχή μου δεν μπορώ να πείσω να σταθεί δίπλα μου. Κάνω όσα μπορώ για να πιστέψω πως δεν αξίζω τίποτα, πως μου ταιριάζει η μοναξιά , αλλά άγγελέ μου την συμπόνοια σου καρτερώ. Πως θα αντέξω στο σκοτάδι και θα πάρω ανάσα πραγματική στο επόμενο φεγγάρι.
Κλείνω τα μάτια και θαρρώ πως ο μορφέας δεν είναι ψεύτης, όσα μου έταξε θα φέρει στην λιαχτίδα ενός χαμόγελου που θα μπορέσω να κρατήσω δίπλα μου, γιατί θα είναι κομμάτι του εαυτού μου.