Απέχω από όλα, γιατί ό,τι αγγίζω συναισθήματα με κατακλύζουν και ένα με μένα γίνονται. Πρόσωπο θαμπό, θλιμμένο, ένα με την θάλασσα, υγρό και αλμυρό. Βουτιά κι όμως τα δάκρυα νιώθω να με πνίγουν, όχι το νερό. Ανάσα στον καημό, αλλά τίποτα δεν ωφελεί. Ελπίδα για τι να υπάρχει σε έναν ωκεανό, όταν η αγκαλιά σου είναι άδεια και το μυαλό γεμάτο από αναστεναγμούς

Ναυαγός μιας άλλης εποχής.