Πεταμένο θρανίο και τα τετράδια μέσα στα νερά. Ξεθωριάζει το μελάνι και είπαν πως ήταν ανεξίτηλο. Το μπαλκόνι σου, η θέα μου, αλλά τα παντζούρια κλειστά χρόνια, μέρες τώρα ή ξεχάστηκα και αφέθηκα στις εικόνες του νου;
Αφημένα πάνινα έξω από την πόρτα, ξεφτισμένα κορδόνια. Πρέπει να έχεις καιρό να περπατήσεις με δαύτα και εγώ περίμενα και εγώ ήλπιζα πως θα τα αναζητούσες.
Παρατημένο φιλί πάνω σε δάκρυ και οι σταγόνες στάζουν πάνω στο τετράδιο. Γράφω και οι λέξεις σβήνουν, σκέφτομαι και όλα θολά. Θα ξεχωρίσω, θα κρατήσω, θα αφήσω, την ψυχή μου να πάρει ανάσα, την καρδιά μου να πιστέψει σε όσα ο χρόνος για μια στιγμή μονάχα πάγωσε κι ας έλεγα στο εαυτό μου πως εγώ ξέρω.

Μοτίβο

Μοτίβο στεγνό, πάνω στην παρτιτούρα όλο κάνεις μουτζούρες. Πάρε μια ανάσα, σταμάτα μια στιγμή και κοίτα με. Ποιος μπορεί να σε απομακρύνει από τις σκιές σου; θα παίξεις τις νότες σου και θα πιαστείς στον τόνο και θα ζητήσεις σιωπή. Πρόβα δίχως ακροατήριο, πατήματα και φάλτσα μονάχα. Έχει βρει την συνέχεια ο μόνος άνθρωπος που κινείται στον χώρο σου. Γύρισες να δεις, αν είναι ακόμη εκεί, στον εξώστη. 'Ηλπιζες, αλλά δεν φάνηκε.
Μια ζωή θα κάθεσαι στο ίδιο σκαμπό, σκυφτός να παιδεύεσαι με τις σκέψεις σου και να τις μπερδεύεις με τις μουσικές σου.
Δεν ξέρω αν το γνώριζες, μα μια ζωή θα σε θέλω, μια ζωή θα σε αναζητώ και θα κατηφορίζω από τα ίδια σκαλοπάτια για να πιάσω την αναπνοή σου και τραγουδήσω την συνέχεια του ρεφρέν σου.

Προσωποπαγή

Φυλακισμένη σε προσωποπαγή θέση. Φιλιά εκτεθειμένα, κορμιά που ζουν μόνο όσα οι συγκυρίες επιτρέπουν. Το ψέμα φωνάζει  και η καρδιά έχει παραδοθεί άνευ όρων ή έτσι ήθελε να πιστεύει. Ζω; υπάρχεις , έτσι πρέπει να είναι; φταίξιμο στην ψυχή δώσε και φύγε, όπως έπαιρνες την παρουσία σου.
Αξίζεις αυτό που θέλεις, το όνειρο. Εσύ που σε έχουν φτιάξει για το αψεγάδιαστο για το άπιαστο και εκείνον μόνο να χαζεύει, μόνο να επιθυμεί.
Θα 'ερθει η στιγμή που θα πρέπει να μιλήσω, που θα πρέπει να φανώ δημιουργική και να πω ότι δεν αξίζω, ότι δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάτι άλλο πιο πολύ από αυτό.
Μας πονούν οι άλλοι, μας στιγματίζουν οι ψυχές, μα όλοι θα ζητήσουν από εσένα την απολογία τους.

Θολούρα

Προσοχή, στα πέντε μέτρα δεξιά σου, όπως θα κοιτάς αμέριμνα, να προλάβεις το τόξο ο μορφέας θα κλέψει την παράσταση. Στο παρά πέντε, θα ξεμπλέξεις την ανθοφορία στα μαλλιά της και θα κοιμίσεις την μέρα με τα χτενίσματά σου. Έχεις δίκιο, παρατεταμένη σιωπή, λογικό να γίνουν τόσα μαζί και να βυθιστούν τα ζουμπούλια που κράταγε στα χέρια του, σε δική σου ποδιά.
Φιλί, εμφανίζεται βιαστικά, περαστικό θα πει και θα το χαζεύεις καθώς απομακρύνεται αντίθετα από την τροχιά σου.
Μούσα σε παράταξη σκέψεων, κάπως ακαθόριστη, βλέπεις δεν έχει την προσοχή της σε σένα, θαυμάζει αυτό που αποκαλούν κάποιοι ανατολή.
Αν σε ξεγελά το σκηνικό, είναι απλά επειδή όλα τα φόρεσα, όλα τα έθεσα σε κίνηση λογική.

Στα όνειρά μου έβαλα τα χρώματά σου και στην ψυχή μου ζωγράφισα, να έχει να λέει η αγάπη πως προσπάθησα. Προσευχήθηκα και άντεξα δίπλα σε προσκέφαλο αδειανό, μα γεμάτο εικόνες. Στην σκέψη μου έβαλα  τις γεύσεις σου και στην χροιά μου τραγούδησα, να έχει να  παινεύεται πως εισακούστηκε. Το ψεγάδι σου, η τελειότητα και ένα άγγιγμα, χέρι με χέρι.
Είναι αρκετό να ξέρεις πως κάπου είναι μια ανάσα δικιά σου, κάτι που σου ανήκει αιώνια, το φιλί.
Στα όνειρά μου έβαλα την δική σου ματιά και μπόρεσα και έκλεψα λίγο χρόνο από τον μορφέα και ξεκουράστηκε σώμα που δεν κατείχε την αίσθηση της αφής.
Πόσα χρόνια παράταση ζωής μου έδωσες; να μετρώ και να μένω εκεί, σε κόσμο που θα γνωρίζει την δική σου σιωπή.

Πότε θα ξημερώσει; να έρθει ο ήλιος να κοιμηθώ.Αργεί; τα μάτια στραμμένα εκεί και με το που δούν την ηλιαχτίδα, μου το έταξαν, θα σφαλίσουν. Μπορεί να φοβάμαι και το σκοτάδι και να ξαγρυπνώ, μπορεί να είχε φεγγάρι εκείνη την στιγμή και να μην θυμάμαι, μα η νύχτα με καλεί και εκείνη μόνο ξέρει, πως ο ύπνος είναι καημός.
Σε πόλη που χαράζει, τα φώτα παρέμειναν ανοιχτά για να περπατήσεις στους δρόμους της. Σε ψυχή που ζυγώνει σιωπές, αντήχησαν για να έχεις να λες πως ήξερες τι να περιμένεις.
Αργεί να ξημερώσει στην εθνική, ίδιο πόστο, ίδιο παγκάκι.