Πεταμένο θρανίο και τα τετράδια μέσα στα νερά. Ξεθωριάζει το μελάνι και είπαν πως ήταν ανεξίτηλο. Το μπαλκόνι σου, η θέα μου, αλλά τα παντζούρια κλειστά χρόνια, μέρες τώρα ή ξεχάστηκα και αφέθηκα στις εικόνες του νου;
Αφημένα πάνινα έξω από την πόρτα, ξεφτισμένα κορδόνια. Πρέπει να έχεις καιρό να περπατήσεις με δαύτα και εγώ περίμενα και εγώ ήλπιζα πως θα τα αναζητούσες.
Παρατημένο φιλί πάνω σε δάκρυ και οι σταγόνες στάζουν πάνω στο τετράδιο. Γράφω και οι λέξεις σβήνουν, σκέφτομαι και όλα θολά. Θα ξεχωρίσω, θα κρατήσω, θα αφήσω, την ψυχή μου να πάρει ανάσα, την καρδιά μου να πιστέψει σε όσα ο χρόνος για μια στιγμή μονάχα πάγωσε κι ας έλεγα στο εαυτό μου πως εγώ ξέρω.