Φόντος ασημί

Παραμένει το σκοτάδι σε έναν ουρανό φωτεινό από φεγγάρι. Το βλέμμα εκεί στραμμένο, μα λείπουν τα στολίδια. Να κοιτώ τα μάτια σου, λες και δεν έχω ξαναδεί ψυχή να λάμπει σε σκιά!
Στην σιωπή ήχος, παλμός και το φιλί που καίγεται για να σωθεί.
"Σ΄αγαπώ, το ξέρεις έτσι;!" και το φεγγάρι δεν λέει να σβήσει, να μην υπάρχει φως πια για αυτή την στιγμή.
Αν κάποιος ήθελε το κακό σου, τι έπρεπε να πει; να σε παρακαλέσει, να εκλιπαρήσει για συγχώρεση ή απλά να σε κοιτάξει στα μάτια;
Παραμένει το αίσθημα ανέπαφο από την ταραχή, δεν ζητάει, δεν μπορεί να βγάλει μιλιά, λες και η ανάσα παρενοχλεί  την σκέψη.
Θα 'ρθει κοντά σου, μπας και κάπως σώσει την κατάσταση η θέρμη του κορμιού.
"Να είμαι δίπλα σου θέλω" και το φεγγάρι λες και κόλλησε λίγο πιο πάνω από τον ορίζοντα για όσο.