Ο κόσμος κλείνει τα παντζούρια το βράδυ και εσύ ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα να δεις φεγγάρι. Ανάσα καθαρή, δροσερή και δεν παγώνεις που έχεις βγει παραπέρα από την φωλιά σου. Είναι οικεία όλα, δεν υπάρχει φως να σε τρομάξει, να σε κάψει.
Σου μοιάζω με κάτι που γνωρίζεις; θα με αναγνωρίσεις σαν με ξαναδείς;
Μοιάζει να έχει σιωπή και δεν ρωτώ, δεν ψάχνω να βρω, ακούω, αφουγκράζομαι την νυχτιά. Ο κόσμος συνηθίζει να κοιμάται το βράδυ και εσύ άνοιξες τα μάτια της ψυχής να νιώσεις τα όνειρα. Οι αισθήσεις δεν σε ξεγελούν, γιατί ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι και όσα θροϊσματα κι αν ακούσουν, δεν θα πιστέψουν στιγμή, πως πρέπει να τρέξουν.
Νιώθεις την σιωπή και δεν σε πονά, σε ανακουφίζει κι αυτό, γιατί δεν είσαι σε όχλο, σε κάτι βιαστικό.
Η μέρα θα φανεί, μα όχι στα δικά σου μάτια!
Σου μοιάζω με κάτι που γνωρίζεις; θα με αναγνωρίσεις σαν με ξαναδείς;
Μοιάζει να έχει σιωπή και δεν ρωτώ, δεν ψάχνω να βρω, ακούω, αφουγκράζομαι την νυχτιά. Ο κόσμος συνηθίζει να κοιμάται το βράδυ και εσύ άνοιξες τα μάτια της ψυχής να νιώσεις τα όνειρα. Οι αισθήσεις δεν σε ξεγελούν, γιατί ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι και όσα θροϊσματα κι αν ακούσουν, δεν θα πιστέψουν στιγμή, πως πρέπει να τρέξουν.
Νιώθεις την σιωπή και δεν σε πονά, σε ανακουφίζει κι αυτό, γιατί δεν είσαι σε όχλο, σε κάτι βιαστικό.
Η μέρα θα φανεί, μα όχι στα δικά σου μάτια!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου