Δίχως όνομα

Κάπως σε ακουμπά, κάπως σε φιλά, μα όλο φεύγει. Σαν σκέψη που σε στοιχειώνει, ψάχνει να ακουστεί. Μπορεί να φταίει το χάδι που μοιάζει να αργεί, μα τα χείλη θέλει να αισθανθεί. Να μην κάνω λάθος, κάπου να σφάλω και να έχω χαθεί σε λήθη και ψέμα.
Να ήσουν εδώ, να μην χρειαζόταν το μυαλό να κάνει σενάρια, να πλάθει ιστορίες και μέσα στον καπνό να έβρισκε τον μορφέα.
Τι ψάχνεις; το πιο γλυκό, το πιο αληθινό.
Κάπως σε ακουμπά και γλιστρά η στιγμή που αναζητούσες.
Εις το επανιδείν!