Στιγμιαίος καημός

Τα σύννεφα τρέχουν πιο γρήγορα από τον αέρα. Περνάνε ξυστά από τον ήλιο , απλώνονται πιο πέρα από τις σκέψεις μου. Να με έπαιρναν μαζί τους , ως την αντίπερα όχθη , να έμενε εδώ ο καημός. Ακτίνες ζεστές , λιαχτίδες τα μάτια στεγνώνουν γοργά.Ώπου φτάνει η αντανάκλαση των χρωμάτων πάω και εγώ, στου ορίζοντα την άκρη.

υγ: η φωτο είναι τραβηγμένη στο ελαφονήσι , και ενώ σε ένα τόσο αξεπέραστα μαγικό τοπίο , εγώ έβγαζα φωτο τα σύννεφα...το ποίημα γράφτηκε τότε...