Περασμένη ώρα μοιρασμένη σε σκοτάδια και σκοτεινούς τύπους.
Ζάρι κυλάει στο ποτήρι που έχεις σηκώσει για την πρόποση της βραδιάς.
Θα λάχει σε σένα, η τύχη να πει σκληρές κουβέντες και να μην προλάβεις την γιορτή που γίνεται προς τιμήν σου. Γνωμικά και ρητά, φιλοσοφικές συζητήσεις και απόηχος από παρελθοντικούς χρόνους η αφορμή για να πεις πως θα υποχωρήσεις στην κάμαρη σου. Συγνώμη δεν ξέρω αν σου ζήτησα που δεν πρόλαβα να σε τρατάρω γλυκό, αλλά μου έχουν πει πως δεν είναι καλός οιωνός. Πιες μια γουλιά ακόμη, μπορεί να ζεις σε λήθη.

Κινηματογράφος

Προβολές, ασπρόμαυρες σε πανί λευκό, όχι από πλακέτα, αλλά από του μυαλού σου τις εικόνες, σκέψεις σε αντανάκλαση. Κλακέτα, ο σκηνοθέτης επιμένει και ο ηθοποιός χαμένος, γιατί ακόμα ζει σε σκηνές που έχει φανταστεί από τους διαλόγους. Θα βγει στην σκηνή, έχεις έναν μονόλογο να πεις και να υποκλιθείς για το χειροκρότημα, είναι δεδομένο, όπως και η φυγή σου. Έχεις μάθει απέξω τα λόγια, αλλά στην ψυχή σου δεν άφησες κάτι για να θυμάσαι, περνούν τα χρόνια και θα πεις πως είσαι έρμαιο σε λάθος στιγμές, ενώ υπήρξαν οι μόνες.
Πέφτει η αυλαία, ακόμα και τώρα προλαβαίνεις, να κλέψεις την παράσταση και να ακουστείς.
Τελείωσε η προβολή, σημασία έχει τι σου έχει μείνει, να λες και να δημιουργείς όνειρα από αυτό.
Όνειρα γλυκά!

Θα έπρεπε να βουλιάζει, αλλά εσύ το βλέπεις να επιπλέει και να απομακρύνεται από εσένα. Κάπου αλλού μπορεί να ανθοφορήσει, να αναπνεύσει και να πει δυο λόγια. Ακούς την ανάσα σου, ενώ τρέχεις να το προλάβεις και σταματάς, στην όχθη, σε τρομάζει το νερό. Μια στιγμή έφτασε για να σε παγώσει αιώνες. Σε ξυπνούν ήχοι από φωνές, ξέχασες πως κοιμόσουν σε κόσμο ουτοπικό, εγκλωβισμένη σε εικόνες που θαρρείς δικές σου, αλλά δεν τις έχεις ζήσει ποτέ.
Έχω υποσχεθεί στον εαυτό σου, να παραμείνω εδώ, ώσπου να σε αντικρίσω.

Σκοτάδι, ξέρεις πόσο το αγαπώ , να με καλύπτει, μα μην με ξεχωρίζεις, παρά μόνο την φωνή μου στο ακουστικό σου και να πενθείς στιγμές. Είναι λίγο αργά για να ζητάς θαλπωρή σε έναν ξενώνα και ας είναι αδειανός. Θα ψελλίσεις προσευχή, όπως την ορίζεις εσύ και θα παρακαλέσεις να μην πεις κουβέντα για όσα ζεις, έστω και για αυτό το φιλί. Σιωπή, σε αγκαλιάζει η ησυχία πιο γρήγορα από τις σκέψεις σου, προλαβαίνει να σου αφήσει το άγγιγμά της και να σε στιγματίσει στο πιόμα σου. Έλα, πες μου την αλήθεια, πίστευες πως έχω ψυχή; σαρκασμός σε ψυχρή ματιά και ας καίει η ανάσα για παρουσία. Δεν σε καληνυχτίζω, γιατί δεν έχω δει ποτέ να ξημερώνει στα μέρη μου. Θα σε φιλήσω όμως για να υπάρχει ένα ψεγάδι.

Τελικά καταλήγω στο πόρισμα της μοναξιάς. Περνά ο καιρός και ξεθωριάζουν όλα, μένει το ίδιο συναίσθημα που υπήρχε πάντα μέσα σου και απλά το βλέπεις να έχουν περάσει τα χρόνια δίπλα του, μέσα σου.
Πόσο άσχημο είναι, να ξέρεις αυτό που θέλεις, το πως κανακεύεις τον εαυτό σου από όσα σε πληγώνουν και να παραμείνεις σταθερή, ανεξαρτήτως πληγών, αντοχών, κούρασης. Σε φιλώ κι ας πιστεύουν όλοι στο σκάρτο του είναι σου, κάτι θα είδα, κάτι θα βρήκα και σε αγάπησα, μπορεί, το σκάρτο του είναι μου. Στον ύπνο μου είδα να καπνίζω, άφιλτρο, είχα τόση έντονη την επιθυμία να νιώσω τον καπνό να κατεβαίνει στον λαιμό μου και να στέκεται ο κόμπος εκεί, σαν να μην φεύγει ο καημός.
Συμπέρασμα, η μοναξιά για να μπορώ να ακούω την βροχή που πέφτει έξω από παράθυρο, πάντα ανοιχτό.

Έχεις τόση μεγάλη λαχτάρα να δώσεις, που σε πληγώνει το να μείνεις στο τίποτα, να λάβεις το μηδενικό και ενδεχομένως και το μείον. Θα ξενυχτίσεις σκεπτόμενη τις εκδοχές, τα πιθανά σενάρια και θα δεχτείς το ίδιο κοινότυπο, τέλος. ;Eχοντας μονομερή αντιλήψεις και βάρκα την ελπίδα, θεωρείς πιο προσιτό ένα νησάκι, απόμακρο και ξεχασμένο ως καταδίκη σου , ήσυχο, αλλά συνάμα όλος ο κόσμος το αγγίζει. Φοβάσαι τόσο ώστε δηλώνεις λάτρης της νυχτιάς για να μην κοιμάσαι τα βράδια, ενώ αντιθέτως δεν θα ακύρωνες κανένα ραντεβού με τον μορφέα. Ποιος ξυπνάει στο φως της μέρας, να αντέξει το σώμα που φθείρεται, αναμένοντας πάντα στα θέλω μιας ψυχής; Λαχταράς την έννοια των ονείρων, την ερμηνεία σε πληγές, τόσο ώστε να θλίβεσαι με την πεζή αλήθεια, πως όλα πηγάζουν από σένα.