Αντοχή

Η ψυχή σου ανέβαινε, μα το κορμί σου ζήταγε απεγνωσμένα λίγο από την αποφόρτιση της βραδιάς.
Άναψες κεριά, μύρισες τον αέρα και αποσύρθηκες στην θαλπωρή του δωματίου σου. Έπεφτε το κορμί και ζήταγε η πνοή σου να μείνει λίγο στα ουράνια και να μιλήσει, αν όχι να απολογηθεί. Στέρευαν οι διέξοδοι και κύλησε το χέρι σου στο μολύβι. Δυο λόγια μετρημένα, δυο χαρακιές υπολογισμένες και αν σου έμεινε κανείς, έλα και πες το μου.
Ο κόσμος αδειάζει και θα σου αφήσει την πικρία και την γνώμη πως μόνος σου είναι καλύτερα ή θα ήταν, μα μέσα σε αυτόν χαραμίζεσαι, ανθίζεις και φθείρεσαι. Μέσα σε αυτόν αναπαύεσαι και ξυπνάς.
Η ψυχή σου ανεβαίνει, μα το κορμί νύσταξε και έγειρε στην γωνιά του, μπορεί να μοιάζει κρύα, αλλά είναι η μεριά του, δικαιωματικά.
Να με συγχωράς που είμαι αδύναμη, να με συμπαθάς που σε πονώ.