Ψυχή τε και σώματι

Τι την θες την ψυχή; τι την μετράς; δεν σου φτάνει το λίγο που την έχεις; δεν μπορεί να σου δώσει υποσχέσεις, να σου μιλήσει και να σε παρηγορήσει για το αύριο. Δεν ξέρει την έννοια του χρόνου, γνωρίζει μόνο όσα την φορτώνεις από το παρελθόν.
Πέτα την εκεί χάμου σε μια γωνιά, στο πάτωμα, βγάλτην από πάνω σου, μην την κοιτάς, δεν την νοιάζει αν το σώμα σου μαζεύει χρόνια και αν του αρέσει να ψεύδεται για όσα θέλει και όσα πράττει κρυφά στις σκιές.
Τι την θες; δεν σου φτάνει το λίγο που γνωριστήκατε; είπατε ένα γεια και θες να δεθείς μαζί της, να την φιλέψεις μια συγνώμη και μια αγκαλιά;
Εκείνη δεν περιμένει από εσένα να σωθεί, δεν θέλει το χάδι σου, την βρωμιά σου. Εκείνη θέλει ουρανό.

Δίχως εξήγηση

Η ψυχή δεν περίμενε, βάδιζε εμπρός μονάχη. Δεν σκεφτόταν την ύλη μα την εικόνα της μορφής σου. Δυο χείλη, μια ματιά, μια στιγμή, "μια στιγμή", ψιθύριζε και το δάκρυ κυλούσε πιο μπροστά και από την ίδια για να της ανοίξει τον δρόμο από τα φύλλα.
Λες ο ουρανός να σκέφτεται; να νοιάζεται που σε παίρνει μακρυά μου; που αφήνω την καρδιά να χτυπάει πιο αργά για να έχω τον χρόνο να σε κρατώ στην σκέψη μου;
Η ψυχή δεν περιμένει να δει αν κάποιος έρχεται, αν πονά η κραυγή ή η σιωπή που αφήνει πίσω της, σαν πει να βρει δειλινό και να κρυφτεί μαζί με τον ήλιο.
Το μονόπρακτο ακουγόταν μέχρι το διπλανό παγκάκι, που είχε και αυτό επάνω του ακουμπισμένα δυο τριαντάφυλλα, ένα βλέμμα για μια στιγμή και δυο χείλη που έλεγαν μόνο μια λέξη " γιατί!".

Δίνη

Αν ξεχνώ να σου γράφω, συγχώρα με, μα η ψυχή κουράζεται να φλυαρεί. Σου είπα πως σε πεθύμησα; συγχώρα με , αλλά δεν έχω βρει ακόμη τον τρόπο να φτάνει σε σένα το φιλί και η έννοια μου. Δυο ρημάδες αράδες και μοιάζουν λίγο και σβήνω και ξαναγράφω και περνά ο καιρός.
Ξέρεις αν σε αγαπώ; αν σε μισώ; αν ζω ή αν πέθανα; αν αναστήθηκα και περπατώ σε σύννεφο ή κόλαση; συγχώρα με, μα λησμονεί το μυαλό και η ψυχή κουράζεται να βρει μια διέξοδο από την ύλη που την ταλαιπωρεί.
Αν ξεχνώ την αίσθησή σου, συγχώρα με, αλλά στο κουτάκι της οθόνης παίζει σε επανάληψη συνεχώς την μορφή του φιλιού σου, την εικόνα της αγκαλιά σου. Τόσο δύσκολο είναι να το πεις; να το γράψεις; να διακόψεις την σκέψη και να φωνάξεις, να τρέξεις;!
Δεν έχω χρόνο, όχι για σένα, για μένα που πνίγομαι στην σκέψη του τέλους, στην ιδέα πως αν σε χάσω, θα σε χάσω;
Αν μοιάζει να σε ξεχνώ, συγχώρα με, μα είμαι δίπλα σου!