Δίνη

Αν ξεχνώ να σου γράφω, συγχώρα με, μα η ψυχή κουράζεται να φλυαρεί. Σου είπα πως σε πεθύμησα; συγχώρα με , αλλά δεν έχω βρει ακόμη τον τρόπο να φτάνει σε σένα το φιλί και η έννοια μου. Δυο ρημάδες αράδες και μοιάζουν λίγο και σβήνω και ξαναγράφω και περνά ο καιρός.
Ξέρεις αν σε αγαπώ; αν σε μισώ; αν ζω ή αν πέθανα; αν αναστήθηκα και περπατώ σε σύννεφο ή κόλαση; συγχώρα με, μα λησμονεί το μυαλό και η ψυχή κουράζεται να βρει μια διέξοδο από την ύλη που την ταλαιπωρεί.
Αν ξεχνώ την αίσθησή σου, συγχώρα με, αλλά στο κουτάκι της οθόνης παίζει σε επανάληψη συνεχώς την μορφή του φιλιού σου, την εικόνα της αγκαλιά σου. Τόσο δύσκολο είναι να το πεις; να το γράψεις; να διακόψεις την σκέψη και να φωνάξεις, να τρέξεις;!
Δεν έχω χρόνο, όχι για σένα, για μένα που πνίγομαι στην σκέψη του τέλους, στην ιδέα πως αν σε χάσω, θα σε χάσω;
Αν μοιάζει να σε ξεχνώ, συγχώρα με, μα είμαι δίπλα σου!