Ο Ρατσισμός της Μονάδας

Άνθρωποι πεθαίνουν , δολοφονούνται και κοινωνίες ξεσηκώνονται για την ιδιαιτερότητα, για το χρώμα, για τις διακρίσεις. Μα δεν αναρωτιέσαι ότι πάνω από όλα , αυτή η ψυχή αντιμετωπίστηκε βίαια ως μονάδα. Δεν είχε να κάνει με την απόχρωση του δέρματος, αλλά με το γεγονός ότι βρέθηκε μόνος, ανυπεράσπιστος, μπροστά σε πολλούς.
Έτσι είναι η κοινωνία, να κριτικάρει την μονάδα και να επικροτεί την αγέλη, να την θεριεύει. 
Εάν ανήκεις σε ένα σύνολο, είσαι ασφαλής, ειδάλλως σε "τρώει" ο λύκος. Πρέπει να έχεις οικογένεια και να εναλλάσσεις ρόλους. Αν είσαι μόνος, είσαι παράταιρος, περίεργος τύπος, που έχει ξωκύλει από τα "πρέπει" και τους στόχους της ζωής της κοινωνίας. Ακόμα και οι φίλοι θα απομακρυνθούν, γιατί είσαι τρελός, εάν νομίζεις πως συμπάσχουν ή καταλαβαίνουν τον ρεαλισμό σου. 
Είσαι μόνος; απομόνωση, το μόνο που σου αρμόζει, να μην μολύνεις άλλους, λες και το επιζητείς. Είσαι απειλή!
Δύσκολο πράγμα να είσαι ο εαυτός σου, να κάνεις πράξη τα θέλω σου, να μην βολεύεσαι, να μην κάνεις εκπτώσεις, να ζητάς αποδοχή για το είναι σου, όχι για τα πρέπει άλλων.
Αυτό να βγεις και να φωνάξεις, " τέρμα στον Ρ Α Τ Σ Ι Μ Ο της μονάδας", όπως κι αν είναι, όπως κι αν μοιάζει.