Θα ήθελες ένα καλοκαίρι δικό σου, μια πηγή φωτός για έναν αιώνα και αυτός ο χρόνος δεν θα σταματούσε όσο κι αν παρακαλούσες, αλλά θα έκανε κύκλους και όλα θα άλλαζαν και όλα θα ήταν ίδια , αρκεί να ήταν εκεί. Θα εκλιπαρούσες για έναν χειμώνα όλο δικό σου, μια ανάσα που θα προσγειωνόταν στον λαιμό σου και θα ζήταγες να σηκωθεί ο γιακάς από το παλτό σου και θα άνοιγε μόνο από χέρια ζεστά.
Εγώ σοφός, εσύ φτωχός. Εσύ βουβός, εγώ κενός. Εγώ εδώ, εσύ στις εσοχές των γκρεμνών. Εσύ να με κρατάς, εγώ να θέλω να πιαστώ από την μορφή που λησμονούσα πριν ώρες και χαρές.
Θα ήθελα, μα πρέπει να κλείσω το παραθυρόφυλλο, μα έλα που πρέπει να κλείσω τα μάτια και να πω στον μορφέα να έρθει γρήγορα, πριν την αυγή, γιατί από όλα πιο πολύ η στιγμή αυτή είναι η πιο δυνατή.