Κυνήγι

Μεσουρανούσε ως το πιο λαμπρό αστρο και περιφερόταν με συντεταγμένες σε χάρτη που δεν είχε όρια. Το πέρασμά της προσπαθούσαν να πετύχουν για να είναι ευλογημένοι και τυχεροί και έφταναν ως την άκρη του κόσμου για να τρέξουν για το λίγο στο παράλληλο σύμπαν του κόσμου. Κρατούσαν σημειώσεις και υπέγραφαν όσα συνέβαιναν, γιατί μάρτυρας θα γινόταν δεκτός μονάχα ένας. Έστεκε στην κορυφή όλων και έμοιαζε να οριοθετεί το άπειρο. Όποιος ήξερε, έπρεπε να θανατωθεί ως την χάραξη της αυγής, μετέπειτα, κανείς δεν θα συγχωρούσε την ύπαρξή του, να μένει στεγνή από εκείνη.
Χάζευε και ξέφευγε ως το πιο απόμακρο μυστήριο όλων. Έπαιζε στις συντεταγμένες της και ξέφευγε της πορείας της μόνο για χατίρι δικό του. Αν την πετύχεις, μην κάνεις ευχή, θα είναι δώρο άδωρον. Αν την δεις, θα ήθελε να την δεις, αν θεωρήσεις πως υπήρξες τυχερός, τότε το υπόλοιπο της ζωής σου, τι; να έχεις να περιμένεις, να έχεις να καρτερείς και ίσως στην άκρη του κόσμου να καταφέρεις να αγγίξεις το βλέμμα της που θα σπάσει σαν πάγος σε ουρανό δίχως φώτα.