Άν

Δυο λόγια να σου πω, δυο κουβέντες που μόνο εσύ θα καταλάβεις. Είσαι ο άνθρωπός μου, κι ας μην με ξέρεις τόσο καλά, όσο νομίζεις, πως με κατέχεις. Σε θέλω, θα σε θέλει η ψυχή, εγώ δηλώνω αμέτοχη και υπάκουη στην έλξη της.
Τίποτα δεν θα έχει σημασία, τίποτα δεν θα είναι αρκετό για να καθησυχάσει το μυαλό, όσο η παρουσία σου δίπλα στο παγκάκι.
Ξέρεις, δεν μοιάζουμε, δεν νοιαζόμαστε το ίδιο, μα αν δεν υπάρχει το χάδι δεν ανασάνουμε.
Το πιο βαθύ σκοτάδι μαζί και θα υπήρχε παλμός που θα έφτανε στην άκρη της φυγής και θα έμενε εκεί να προσπαθεί να νιώσει τον κόσμο να τρέχει, δίχως να νοσταλγεί τους αιώνες που δεν ζούσε.

Προσμονή

Η ψυχή σου με τι καταπιάνεται; σου αρέσει να ξεχνιέσαι, να περπατάς στα ουράνια; να δέχεσαι όλα όσα έρχονται, όπως έρχονται ή να επιζητείς το διαφορετικό, της υπόστασής σου το νόημα;
Αιτίες έχω να σου πω πολλές, γιατί ήρθα και σε βρήκα, αλλά δεν θέλω να φλυαρήσω. Δίπλα σου να κάτσω επιτρέπεται; πρέπει να κάνω αίτηση; και αν ναι, μετά από πόσους αιώνες θα εγκριθεί;;
Η ματιά σου που έχει πιαστεί; σου αρέσουν τα χρώματα ή οι μορφές; ξέρεις να μου πεις κάποια ιστορία, δικιά σου κατά προτίμηση και ας μην μοιάζει με αληθινή, εγώ θα την ακούσω με προσοχή, δίχως να βγάζω συμπεράσματα ή συναίσθημα. 
Τι προτιμάς; δεν σε ξέρω, μα εδώ με έφερε η στιγμή και η προσμονή.

Μου φταις!

Γιατί θυμώνεις όταν ο κόσμος σου λέει πως δεν ανήκεις εδώ; θα ήθελες να μοιάζεις με δαύτους; με κάποιον μίζερο και πληθωρικό φωνακλά; με κάποιον κενό και αδιάφορο ανθρωπάκο που νομίζει πως στεριώνει τον ψυχισμό του σε χαρτόνια και κονσερβοκούτια;
Εσύ είσαι αλλιώτικος, εσύ δεν έχεις ψυχή να μοιράσεις σε φτωχούς επί της ουσίας. Δεν μοιάζεις, στο έχω ξαναπεί, δεν θυμίζεις κάτι εγχώριο, και αυτό σε στεναχωρεί;! να σε βάψω άμα θες, να σε σινιάρω, να σου βάλω μια γραβάτα και το πανωφόρι το μεγαλοπρεπές. Να βγεις στην πιάτσα και όλο και κάπου θα πιαστείς και συ για δυο τάλαρα, για δυο-τρεις κάλπικες φιλοσοφίες. 
Γιατί κακιώνεις όταν ο κόσμος σου λέει πως δεν αξίζεις; εσύ τον ακούς, εσύ δεν κοιτάς εμπρός!
Όλοι αυτοί που σε υποτιμούν, μην ξεχνάς πως δεν σε φίλησαν πριν σε καληνυχτίσουν, σε ξέχασαν, γιατί δεν σε είδαν ποτέ και πουθενά, δεν σε ξέρουν!

Η συνέχεια

Η αρχή ξεκινούσε, μα εγώ το μόνο που ήθελα πραγματικά ήταν, να μείνω με την μελωδία στο μυαλό και να βουλιάξω στο όνειρο. Το άπειρο μοιάζει ιδανικό, ζεστό, όχι αχανές και βάρβαρο. Τόσες εικόνες στο μυαλό που μοιάζουν να έχουν βρει την σειρά τους, έτοιμες να με συνοδεύσουν, να με καληνυχτίσουν και να πουν δυο γλυκά λογάκια στην ψυχή μου, για όσο!
Το τέλος τελείωνε με την πάρτη του, μα εγώ το μόνο που ήθελα ήταν, να μείνω μαζί του αγκαλιά στου μορφέα τα χάδια παραδομένη. Τόσο σημαντικός είναι ο κόσμος σου; τόση αξία έχει η ματιά του πόνου σου, που δεν λες δυο μυστικά και σε μένα την δόλια να χαρώ πως υπάρχει αυτή η στιγμή;
Η αρχή του ονείρου έμελλε να ξεκινήσει, μα το μόνο που ήθελα πραγματικά ήταν, να μείνω με την μελωδία στα χείλη, για όσο!

Πρώτη γραμμή

Εδώ και μέρες μουρμουρίζω στίχους, λες και απαγγέλλω εικόνες άλλου. Μοιάζουν τόσο αληθινοί, αλλά σταματούν στην πρώτη γραμμή, κοιτάζουν εμπρός τους και ξαναγυρίζουν στην θαλπωρή της σκέψης. Να διαβάσω; να ακούσω μουσική; κάπου θα βρουν να ταιριάξουν και να κάνουν την είσοδό τους στην σκηνή, στο προσκήνιο, στο καμαρίνι, στην γενική δοκιμή, στην πρεμιέρα.
Κάτι περιμένω από εσένα, απλά δεν υπογράψαμε τους τίτλους ιδιοκτησίας, γιατί σταθήκαμε αντίκρυ ο ένας στον άλλον και μείναμε αγκαλιά έως ότου κρυφτεί το ολόγιομο φεγγάρι, δεν ήταν αρκετό;
Εδώ και μέρες μουρμουρίζω και προειδοποιώ την ψυχή να αντέξει, την στιγμή που όλα μοιάζουν τόσο αληθινά, μα δεν παύει να είναι σκέψεις και κάνα δυο στιχάκια που προσπαθούν να βγουν στην πρώτη γραμμή και να φωνάξουν "εδώ".

Φόντος ασημί

Παραμένει το σκοτάδι σε έναν ουρανό φωτεινό από φεγγάρι. Το βλέμμα εκεί στραμμένο, μα λείπουν τα στολίδια. Να κοιτώ τα μάτια σου, λες και δεν έχω ξαναδεί ψυχή να λάμπει σε σκιά!
Στην σιωπή ήχος, παλμός και το φιλί που καίγεται για να σωθεί.
"Σ΄αγαπώ, το ξέρεις έτσι;!" και το φεγγάρι δεν λέει να σβήσει, να μην υπάρχει φως πια για αυτή την στιγμή.
Αν κάποιος ήθελε το κακό σου, τι έπρεπε να πει; να σε παρακαλέσει, να εκλιπαρήσει για συγχώρεση ή απλά να σε κοιτάξει στα μάτια;
Παραμένει το αίσθημα ανέπαφο από την ταραχή, δεν ζητάει, δεν μπορεί να βγάλει μιλιά, λες και η ανάσα παρενοχλεί  την σκέψη.
Θα 'ρθει κοντά σου, μπας και κάπως σώσει την κατάσταση η θέρμη του κορμιού.
"Να είμαι δίπλα σου θέλω" και το φεγγάρι λες και κόλλησε λίγο πιο πάνω από τον ορίζοντα για όσο.

Αφορμή

Η ψυχή φτάνει στο γκρι-λιλά, λες και υπάρχει τέτοιο χρώμα! ακολουθούσε την αύρα σου και άπλωνε το χέρι να σε φτάσει, όχι να σε αγγίξει. Πρέπει να αφήνουμε χώρο στους άλλους λες, πρέπει να αφουγκράζεται κανείς την μοναξιά του, την ηρεμία της στιγμής που βιώνει το πως αναπνέει το κορμί του.
Πόσο μου λείπεις! φταίνε τα μέτρα και τα σταθμά, που δεν τα ορίζω εγώ, αλλά ένας κόσμος ευθύς, δίχως διασταυρώσεις. Μου λείπεις! σαν να ακούω μολύβι να πέφτει πάνω μου. Δεν μπορεί κανείς να καλύψει την απόσταση, την αίσθηση της ψυχής.

M'άλλα λόγια να αγαπιόμαστε

Κάποιος σου είπε "σ'αγαπώ" και απόρησες τι είναι αυτό;!
είναι κάτι που τρώω; που με κρατά ζωντανή; είναι ανάγκη ή αναγκαίο κακό; μπορώ να πω όχι; δεν το θέλω, πως το λένε διαφορετικά! Δεν με ενδιαφέρουν οι λέξεις, οι παρουσίες, μα οι απουσίες που γέμισαν τον τοίχο και τα τεφτέρια.
Σου λέει κάποιος "εδώ είμαι" 
ε και τι με αυτό; να σου δώσω βραβείο; ίσως για την ηλιθιότητα που σε κατακλύζει για τον απλούστατο λόγο πως δεν ρώτησες, δεν πήρες το ελεύθερο για κάτι τέτοιο.
Μικρέ μου σε λυπάμαι! και αυτό γιατί ζεις το όνειρο, ζεις σε κόσμο φανταστικό, παράλληλο ίσως, αλλά εξίσου φανταστικό για την δική μου λογική.
Κάποιος σου είπε " γουάου" και θαμπώθηκες από το κοινότυπο του διαφορετικούq
Έχω ένα εισιτήριο να σου δώσω δίχως επιστροφή, το θες; μάλλον στο χαρίζω και κάντο ό,τι θες. 
Όλο και κάποιος θα βρεθεί στο παραμιλητό σου να σου απαντήσει και αυτό από το λάθος μιας στιγμής, αφελέστατο μα η μόνη αλήθεια.

Περασμένες δέκα

Διάλεξες βραδιά δίχως φεγγάρι για να βάψεις την ψυχή σου μαύρη.Σκοτάδι, το μόνο που σκεφτόσουν για να πάρεις μια ανάσα. Προχωράς ή σταμάτησες; προσπαθείς ή να σου χτυπήσω απαλά τον ώμο; η ματιά σου που είναι αφημένη; πάλι δειλινά σκέφτεσαι; μια φορά ήταν μονάχα, η νύχτα σε σκεπάζει, δεν μπορείς να το επιζητείς.
Επέλεξες αγαπημένο τραγούδι να αφήσεις στους επόμενους, σαν πουν να ανοίξουν το σεντούκι. Μονάχα εκείνο και το μαύρο, δεν θα αντιληφθούν το κενό και θα πέσουν στην παγίδα της νυχτιάς. Κοιμάσαι ή είναι νωρίς; να σε φιλήσω στο μέτωπο και να αποσυρθώ στα ιδιαίτερα για μια ακόμη δαγκωματιά, του πικρού και της φιλαρέσκειας του ονείρου.

Περιπλανώμενος

Τριγυρνάς από 'δω κι από 'κεί. Μάλλον από κάπου περισσεύεις, δεν ξέρεις κι εσύ να πεις καλά το ποιηματάκι σου, να δηλώσεις το ποιόν σου όσο πιο καλά μπορείς κι απορρίπτεσαι από το σύνολο, από το ειδικό και το μόνο του.
Κάπου σε έχω ξαναδεί, όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ, δεν οδηγούμε κάπου. Να σε κεράσω; να βρω την αφορμή να έρθω πιο κοντά σου και ίσως καταφέρω στην επόμενη ματιά να μην μπορέσεις να κρυφτείς.
Σε ξέρω; θα έπρεπε να σε ξέρω; σε ξέρω εσένα! τριγυρνάς από 'δω κι από 'κεί, όλες αυτές τις μέρες και δηλώνεις αμνησία, ένας ξένος ανάμεσα σε ξένους και σου είπαν να μείνεις εδώ κοντά, μπας και θυμηθείς, μπας και σε θυμηθεί ο περαστικός.
Αν σου πω ένα ψέμα θα το καταλάβεις ή θα πιαστείς από αυτό και εγκλωβιστείς; δίλημμα σωστό αλλά όχι πρέπον, αλλά η αμφιβολία επικρατεί στην λογική.
Φίλε κάτσε εδώ κοντά, κλείνουμε το μαγαζί, θα σε βρω σε λίγο έξω στο κρύο και στην παγωνιά, όλα γνώριμα, μην ανησυχείς, είσαι ευτυχής εν αγνοία σου.

Ψυχή τε και σώματι

Τι την θες την ψυχή; τι την μετράς; δεν σου φτάνει το λίγο που την έχεις; δεν μπορεί να σου δώσει υποσχέσεις, να σου μιλήσει και να σε παρηγορήσει για το αύριο. Δεν ξέρει την έννοια του χρόνου, γνωρίζει μόνο όσα την φορτώνεις από το παρελθόν.
Πέτα την εκεί χάμου σε μια γωνιά, στο πάτωμα, βγάλτην από πάνω σου, μην την κοιτάς, δεν την νοιάζει αν το σώμα σου μαζεύει χρόνια και αν του αρέσει να ψεύδεται για όσα θέλει και όσα πράττει κρυφά στις σκιές.
Τι την θες; δεν σου φτάνει το λίγο που γνωριστήκατε; είπατε ένα γεια και θες να δεθείς μαζί της, να την φιλέψεις μια συγνώμη και μια αγκαλιά;
Εκείνη δεν περιμένει από εσένα να σωθεί, δεν θέλει το χάδι σου, την βρωμιά σου. Εκείνη θέλει ουρανό.

Δίχως εξήγηση

Η ψυχή δεν περίμενε, βάδιζε εμπρός μονάχη. Δεν σκεφτόταν την ύλη μα την εικόνα της μορφής σου. Δυο χείλη, μια ματιά, μια στιγμή, "μια στιγμή", ψιθύριζε και το δάκρυ κυλούσε πιο μπροστά και από την ίδια για να της ανοίξει τον δρόμο από τα φύλλα.
Λες ο ουρανός να σκέφτεται; να νοιάζεται που σε παίρνει μακρυά μου; που αφήνω την καρδιά να χτυπάει πιο αργά για να έχω τον χρόνο να σε κρατώ στην σκέψη μου;
Η ψυχή δεν περιμένει να δει αν κάποιος έρχεται, αν πονά η κραυγή ή η σιωπή που αφήνει πίσω της, σαν πει να βρει δειλινό και να κρυφτεί μαζί με τον ήλιο.
Το μονόπρακτο ακουγόταν μέχρι το διπλανό παγκάκι, που είχε και αυτό επάνω του ακουμπισμένα δυο τριαντάφυλλα, ένα βλέμμα για μια στιγμή και δυο χείλη που έλεγαν μόνο μια λέξη " γιατί!".

Δίνη

Αν ξεχνώ να σου γράφω, συγχώρα με, μα η ψυχή κουράζεται να φλυαρεί. Σου είπα πως σε πεθύμησα; συγχώρα με , αλλά δεν έχω βρει ακόμη τον τρόπο να φτάνει σε σένα το φιλί και η έννοια μου. Δυο ρημάδες αράδες και μοιάζουν λίγο και σβήνω και ξαναγράφω και περνά ο καιρός.
Ξέρεις αν σε αγαπώ; αν σε μισώ; αν ζω ή αν πέθανα; αν αναστήθηκα και περπατώ σε σύννεφο ή κόλαση; συγχώρα με, μα λησμονεί το μυαλό και η ψυχή κουράζεται να βρει μια διέξοδο από την ύλη που την ταλαιπωρεί.
Αν ξεχνώ την αίσθησή σου, συγχώρα με, αλλά στο κουτάκι της οθόνης παίζει σε επανάληψη συνεχώς την μορφή του φιλιού σου, την εικόνα της αγκαλιά σου. Τόσο δύσκολο είναι να το πεις; να το γράψεις; να διακόψεις την σκέψη και να φωνάξεις, να τρέξεις;!
Δεν έχω χρόνο, όχι για σένα, για μένα που πνίγομαι στην σκέψη του τέλους, στην ιδέα πως αν σε χάσω, θα σε χάσω;
Αν μοιάζει να σε ξεχνώ, συγχώρα με, μα είμαι δίπλα σου!

Ειδυλλιακό δειλινό

Κόλλησα στην ματιά σου, ώρες πρέπει να έχουν περάσει από εκείνη την στιγμή που τα πρωτοείδα, μπορεί να είναι και αιώνες και να έχω μείνει μετέωρη σε κόσμο, σε απόκοσμο, στο απέραντο που βυθίζεται η ψυχή σου.
Να σε νιώσω θέλω, να απλώσω χέρια σε κορμί, να φιλήσω χείλη γλυκά, τρυφερά, που το μόνο που γυρεύουν είναι την αίσθηση του δέρματος.
Δάκρυσε η ψυχή στην εικόνα, μάτωσαν τα χείλια από την ηδονή.
Κόλλησα στα μάτια σου, στο χρώμα το καθαρό, το απόλυτο, που μοιάζει σαν μια ειδυλλιακή παραλία, εικόνα του μυαλού.

Ήμουν παιδί

Ήμουν παιδί δεν σε γνώριζα, ήρθα και έκατσα κοντά σου, να ακούσω την ιστορία σου. Δάκρυσα χωρίς να συνειδητοποιώ τον λόγο, ήμουν παιδί δεν γνώριζα. Δεν είχες πόνο, είχες πίκρα στα λόγια, γιατί σε πλήγωσαν άνθρωποι, Θεός και η ψυχή σου που ήλπιζε.
Μεγάλωσα, ήρθα και κάθισα παραπέρα, για να δω την εικόνα σου, αν νιώθει τα ίδια, αν είμαστε ίδιοι ή ξένοι.
Έζησα τον πόνο, ένιωσα το καημό σου, αλλά παραμένω λίγο πιο μακρυά σου και αυτό γιατί δεν είμαι παιδί πια.
Να απλώσω το χέρι; να σου δώσω ένα φιλί; κι αν με πληγώσεις; αν μου θυμώσεις; γύρνα, κοίταξέ με και θα έρθω να σου πω, πως ο καημός περνά, αν τον αφήσεις να ειπωθεί και να χάσει την δύναμη που του παρέχει το κορμί.
Ήμουν παιδί δεν γνώριζα, ήρθα δίπλα σου και σε ζήλεψα.

Γνώρισμα

Η ψυχή σου ξεφτίζει και δεν κρατά σκοπό. και ποιος σου είπε πως ξέρω να μετρώ, και να ορίζω τον σκοπό;
Η ματιά σου απομακρύνεται και δεν κρατά την σειρά. Με ποια στάθμη, με πιο ίσο να μετρήσεις τ' άστρα, με πιο την στεριά;
να βγεις στην ξερά, να βγεις στο χώμα το ζεστό. Μα δεν ζητώ γυρισμό, δεν ζητώ το ίδιο, μα το γνώριμο των ματιών σου,
 το γνώριμο της ψυχής σου.

Όνειρα Γλυκά

Η ψυχή κάνει όνειρα γλυκά δίπλα στην καρδιά. Ακούει τους παλμούς και ξενυχτά κάτω από ουρανό, που μοιάζει πέπλο για εκείνην, ένας ζεστός καημός που λιώνει την μοναξιά της. Η ψυχή ξέρει να κρύβεται δίπλα στην καρδιά. Αγγίζει την μορφή σου και ξεφεύγει για λίγο από τον έλεγχο της ημέρας, που τσεκάρει παρουσίες και απουσίες από το άπειρο.
Ζωγραφίζει ξέρεις, σκιαγραφεί με μολύβι και κραγιόνια βλέμματα, ό,τι θυμάται, ό,τι νιώθει και είναι ευτυχισμένη, κι ας μην το κατέχει κανείς, κι ας μοιάζει να είναι παράλογη σε τρέλα άλλου.
Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να βρω κάτι να την τιμωρήσω, να της κακιώσω και να την κάνω να γυρίσει πίσω σε μένα, με νάζι και να ζητήσει συγνώμη, απλά γιατί δεν μπορώ να είμαστε αμίλητοι, αντικριστά, δίπλα, την νιώθω αφού.
Η ψυχή κάνει όνειρα γλυκά, μην την ξυπνήσεις, αν δεν έρθει η πρώτη ηλιαχτίδα, κι αυτή να είναι η ματιά σου.