Μονολογείς, σκέφτεσαι όσα τρώνε την ψυχή σου. Ανούσια πράγματα μέσα στην μοναξιά σου και έτσι καταλήγεις, να γράφεις ξημερώματα , γιατί ειδάλλως δεν κοπάζει το μέσα σου. Για όσα δεν καταλαβαίνεις. Θα ήθελες να ήσουν αλλιώς; όχι, γιατί πως αλλιώς θα λύτρωνες την ψυχή σου;!
Σκέφτηκες να ρίξεις ένα βότσαλο στην αλμύρα, αλλά παρά το κύμα , δεν θέλεις να διαταράξεις τίποτα. Αφήνονται οι λέξεις και ηρεμείς σε αυτοσχέδια νανουρίσματα.