Θα τριγυρνούσα στα σκαλοπάτια σου , να σου λέω η ψυχή μου πως σε βλέπει , τα ονειροπόλα όνειρά της και πως αντέχει την σιωπή της τα βράδια. Θα σε άγγιζα τάχα άθελα, να ανασαίνω από σένα, όμως θυμήθηκα πως είμαι μόνη και οι πληγές πάλι ματώνουν. Θα ήθελα να ζωγραφίζω το δικό σου χαμόγελο, μικρού παιδιού στο φως , αλλά όλο ξεχνώ πως έχεις μεγαλώσει και ανάγκη από ήλιο δεν θέλεις να έχεις πια. Θα τριγυρνούσα στα ναυάγιά σου , ψυχές να σώζω , μήπως την λύτρωση βρει η στιγμή.