Θα την δει το πρωί , όπως την θυμόταν από τότε. Γλυκιά , ήρεμη , ανάλαφρη, ξέροντας πως τα φιλιά της θα χαρίσει. Εικόνα που θα κρατούσε για το άπειρο της ψυχής του. Ταλαιπωρημένα ξενύχτια στην δικιά της αγκαλιά, θαλπωρή. Απίστευτη η δύναμη της συνήθειας, η ανάγκη για το γνώριμο του χαδιού ,για την στιγμιαία έλλειψη απομόνωσης. Το βλέμμα μου θέλω να σου κρύψω, αλλά δεν μπορώ να μην σε κοιτάξω, όπως σε θυμόμουν.