Στο πέρασμά σου κλειδώθηκε η ψυχή έως ότου δει λευκό πανί από την μεριά σου. Της μιλάνε πολλοί, την φυλάνε ένα σωρό παρακατιανοί για να έχουν να λένε πως ήταν εκεί, την ώρα της φυγής. Πιστεύουν πως τελειώνει η στιγμή της σιωπής της, αλλά δεν κοίταξαν που αγναντεύει τα πρωινά, που χάνεται τα βράδια , σε  ποιόν ουρανό. Μοιάζουν όλα να έχουν ξαναειπωθεί, να έχει αφήσει τόσα να φανούν, που πια δεν κρατά φακό, παρά μόνο ένα φιλί στα χέρια της.
Στο πέρασμά σου ράγισε η ψυχή, έως ότου να μπορεί να πει πως γλύτωσε η καρδιά από την μεριά σου. Την κανακεύουν πολλοί και ζητούν φιλί, αλλά δεν πρόσεξαν που χαζεύει την αυγή.
Θέλει, θα πρόσμενε αιώνες, μα είναι θνητή και τώρα που μιλάμε σαν δυο καλοί περαστικοί, κοιμήθηκε η ομορφιά μας και πέρασε φεγγαρόλουστη η παρουσία σου από μπροστά της και έφεξε τα όνειρά της.