Άφησες τις γρίλιες ανοιχτές και κοιτώ τον κόσμο έξω, χαζεύω με την ματιά του ξένου και δεν παρατηρώ τίποτε άλλο πέραν του κόκκινου ουρανού, τα χρώματα του ήλιου που χαϊδεύουν τα σύννεφα στο πέρασμά τους.
Θα ζήλευες ποτέ τον αέρα; που ποτέ δεν έχει υπόσταση και όμως τον αντιλαμβάνεσαι πάντα σαν τρέχει, σαν χρώμα παίρνει και εικόνες δημιουργεί για όσο θα θυμάσαι!