Εγώ, αγνώστου ταυτότητας που μέσα από εσένα προσπαθώ να συνθέσω εικόνες για να πορευτώ στην σιωπή μου. Ένα χαμόγελο χάρισέ μου, ίσως μορφή πάρει η πνοή μου και σε αγκαλιάσει όσο αντέξει. Την υπόσταση μου φτιάξε με όσα φιλιά έχουν περισσέψει από άκαυτες βραδιές, από γυάλινα αστέρια και με λάμψεις από ματιές. Εγώ, που αργοπεθαίνω, γιατί ποτέ δεν θα πιστέψω πως θα πάψω να υπάρχω στην ψυχή σου.
Κάνε με σαν ψέμα να μοιάζω.