Δύο όνειρα κοιμούνται αντικριστά, ίδια αγκαλιά τα τυλίγει, αλλά τα αφήνει χώρια τα πρωινά, να ξεκουράζονται σε μαγικά δειλινά και να ξαφνιάζονται πάλι το βράδυ σαν πουν καληνύχτα. Ποιος μορφέας να πει παραμύθι και ποιος να καλύψει ήχους με νανουρίσματα; χάθηκαν οι αισθήσεις πάνω σε χείλη και σε φιλιά. Άνοστο να πιστεύεις πως στα όνειρα οφείλεται η έλλειψη πραγματικότητας και το ηλιοβασίλεμα θα χάζευες αιώνια, σταματημένη σε ένα φανάρι. Την θλίψη δεν την ορίζουν τα μάτια σου, μονάχα η ψυχή σου. Δυο όνειρα επιμένουν να κάθονται αντίκρυ.