Στα όνειρά σου πρέπει να είμαι μια θύμηση, μια μορφή που φτιάχνουμε για να περνάμε τα βράδια, να έχουμε κάτι να σκεφτόμαστε, από κάτι να δημιουργούμε εικόνες για τον Μορφέα. Μοιάζει σαν να μην τολμά κανείς να σε ξυπνήσει, έστω ψιθυριστά, έστω με ένα άγγιγμα. Κοιμάσαι ακόμα και τα πρωινά, πάντα με τον μορφέα και όταν κινείσαι στα λημέρια του ήλιου. Πρέπει να δεσπόζει και να μετράει κάθε σου βήμα, σαν να παραμιλά ακόμα και στον ξύπνιο του, να μην ξεχαστεί και μπερδευτεί. Σαν όνειρο όλα!