Η ανάσα κόβεται και απορείς πως συνεχίζει και κατεβαίνει το σάλιο στον λαιμό. Ήλπιζες να ήταν η στιγμή σου. Έχεις παγώσει, ένα κορμί σφιγμένο από τις σκέψεις, ισορροπείς στο δάκρυ και γυρίζεις πλευρό. Αυτό πρέπει να ήταν το τέλος και δεν το πίστεψες κι ας είχες τα μάτια ανοιχτά. Χείλη στεγνά που δεν τολμούν να μιλήσουν, δεν θα άντεχαν.
Σε έχει καθηλώσει εκείνο το παγκάκι και μια αγκαλιά, δεν ήταν δυνατόν να είναι τα μόνα που ήθελες για ψυχή!
Μου ταιριάζεις. Σωπαίνεις όταν πονάς κι ας πέφτουν πάνω σου γυαλιά.