Πρωταγωνιστής

Κοφτές ανάσες ξεπηδούσαν από τον καπνό και πορευόταν σε ευθεία μέσα από βροχή. Δεν έμοιαζε με άγγελο, αλλά την μορφή του την αναγνώριζα πέρα από την θολούρα της σκέψης. Ασπρόμαυρο φιλμ χρησιμοποιούσε και φυλάκιζε την φυσική παρουσία. Κλειστό κουτί με εικόνες, έτσι το ονόμαζε, και το κρατούσα στα χέρια μου, ενώ βυθιζόμουν στο νερό, εκείνο όμως στην επιφάνεια.
Δέκα μέτρα φωτιά κι όμως ανάσες κοφτές ξεπηδούσαν πιο ψηλά και έβλεπες πως προχωρά πιο πέρα από την όχθη. Δεν έμοιαζε με μορφή, αλλά με πνοή ψυχής και θα την αναγνώριζα ακόμη και μέσα στην θολούρα της κάπνας.  Σου θυμίζει κάτι; ήχος από την μηχανή και με κράτησε με προφίλ στην οθόνη, αλλά όχι στο φιλμ. Τραβά την προσοχή και όταν πλησιάσεις θα σε αγγίξει για να είναι η δική του αίσθηση που του χαρίζεις.
Κοφτές ανάσες πρόβαλαν μέσα από τον καπνό του και συνέχιζες να τον κοιτάς κατάματα μέσα από τις σταγόνες της θάλασσας.
Τον φωτογράφισες πριν ακουμπήσεις την επιφάνεια και το χρώμα παρέμεινε στην ακτή.

Προσδιορισμός

Αν καθίσω και σκεφτώ την αδικία που επικρατεί σε τούτο τον μάταιο κόσμο, θα έπρεπε να έχω βάλει μια ταμπέλα μικρή, αλλά με τεραστία γράμματα "κλειστό λόγω κατεδάφισης", "κλειστό λόγω βαθύ προσυλλογισμού".
Τι να πρωτοπείς άλλωστε, από μια ζωή θα πιαστείς και θα καταλήξεις σε 2 ψυχές.
Πρέπει και εγώ να έκλεψα λίγη τύχη από κάπου, που περίσσευε, και πάλι όμως για κλεψιά θα κατηγορηθώ. Ξέρεις τι σημαίνει να φιλάς χείλη και να φυλάς ψυχή;
Αν τραβήξεις μια νοητή γραμμή από εδω που στέκομαι, θα καταλάβεις πως είμαι πανταχού και ολούθε.
Αν έρθουν τα πάνω κάτω σε 24 ώρες, θα αντιληφθείς, πως όλα όσα πράττεις, καταλήγουν εντος σου κι ας κάθεσαι να φλυαρείς με τις ώρες, κι ας σωπαίνεις για να ορθώσεις λόγο ορθολογιστικό.
Αν ο κόσμος δεν αδικούσε, δεν θα είχες δικαίωμα να πεις πως σαν γεννήθηκες σου απαρνήθηκαν οι μοίρες το ριζικό σου και σου έδωσαν ταμπέλα πελώρια, μα με μικρή γραμματοσειρά "απαγορεύεται".
Παρέλειψαν να σου απαρτίσουν το τι και το πως. Θεώρησαν δεδομένο πως θα το εμπεδώσεις πλήρως σε καιρό ειρήνης. Κοίταξαν να σε συμμορφώσουν και να σε συμφιλιώσουν με την ιδέα, αφήνοντας απέξω τον μορφέα.(αυτός δικός σου ήταν ανεκαθεν, μικρός να τρυπώνει σε όνειρα, να καλοπιάνει την ψυχή σου και να την οδηγεί με ρέγουλα κάθε φορά).
Αδικία σε δίκαιη μοιρασιά είναι ο κοσμος. Ένας αυτός που ξέρεις και ένας που δεν στον μαρτύρησαν, μην δακρύσεις κι ας κλαις από την γέννα.

Μεθόδευση

Η ψυχή ήταν εύθραυστη αν αυτό υπονοείς και δεν το έκρυψε κανείς. Μάτια μπλε καθηλωμένα από δυο σταγόνες μαύρο. Κοίταξε και εσύ αν αυτό επιθυμείς, αλλά δεν θα αλλάξει κάτι. Η φυγή ήταν προμελετημένη, ακόμη και το σημείο και ο χρόνος του κλεισίματος. Θα περάσουν δέκα ολόκληρα χρόνια και θα ακουστεί το κουδούνι για να δηλώσει πως το φάντασμα δεν έφυγε ποτέ.
Αδημονείς λίγο πριν το τέλος και κράτησα το χέρι σου για να πειστώ, πως υπήρχες δίπλα μου.
Η σκέψη υπήρξε φειδωλή και περιγραφική αρκετά, ώστε να γνωρίζω όλες τις λεπτομέρειες.
Σκιτσάρισα το σκηνικό ακόμη και την υγρασία που ήταν φορτωμένη στο παλτό σου. Δεν δίστασες να με φιλήσεις, πικρό φινάλε με γεύση και αισθήσεις.
Εγώ σε πίστεψα, εσύ χειροκροτούσες΄.

Θυσία

Λένε πως θυσίαζα ζωή, πως θυσιάζω την συγχώρεση για μάτια πλάνα και εφήμερα. Δεν λογαριάζεται η πίκρα ή ο καημός που χάθηκε, η φλόγα που θεριεύει στην ψυχή. Σε αντίθεση με όλους, ονοματίζω την σιωπή και μιλώ με αγαλλίαση, πως άνθρωπο δεν προδίδω, μα ούτε και τα φιλιά.
Χρόνος περνά, μα εκείνος δεν με ξέρει και όσες φορές κι αν τα είπαμε, η γνώμη του δεν άλλαξε, πιστεύει πως γερνά.
Λένε, λένε. Λένε! φωνές είναι μάταιες και οι πράξεις είν' μάρτυρες πως θυμούνται τα λόγια που τις έφεραν στην ζωή.
Ανταλλαγή, έτσι είναι αυτή η εικόνα, να δίνεις νόημα στο κενό και να το καίει με βλέμμα.

Αφελής

Τι ξέρω εγώ από ζωή  για να σου πω! κι όμως σου γράφω όποια αράδα δημιουργηθεί και ανακατευτεί μαζί με τόσες άλλες μέσα σε ένα κουρκούτι, που ονοματίζεται μυαλό. Θέλω να υπάρξω τόσο αφελής, ώστε να σου ξεστομίσω τόσες λέξεις, ώστε να φτιάξω νέο λεξικό κι ακόμη τότε δεν θα είμαι ικανοποιημένη με όσα τόλμησα να θέσω ενώπιών σου. Δεν ξέρω αν η ζωή γνώριζε από πριν, αλλά εγώ εσένα αρνούμαι να πιστέψω πως αναπνέεις, πως υπάρχει έστω ένα ελαφρυντικό υπερ μου για αυτό που όντως συμβαίνει;
Αναφιλητά σε προσκέφαλο, μην θαρρείς ζαβά είν' και δαύτα, είχαν να ακουστούν καιρό και βρήκαν αφορμή την ώρα που είχαν αφαιρεθεί όλοι και έμπηξαν τα κλάματα σε θάλασσα εμπρός, μπας και βρουν μια άκρη και ξεκινήσουν ταξίδι.
Πρέπει να υπάρχει λόγος που με έπιασε φλυαρία; κοινώς "μας την βάρεσε κύριος" υπάρχει πρόβλημα; και συγνώμη για την ταλαιπωρία, αλλά οι καρδιές εδώ προηγούνται των ονείρων και άμα τις πιάσει το φιλότιμο, δεν υπάρχει περίπτωση να ξεμπερδέψεις πριν το χάραμα.
Μια συμβουλή, πάρ' την αγκαλιά, εγγύηση. Θα σωπάσει στο δευτερόλεπτο, θα σε κοιτάξει και θα σκεφτεί πως δεν ξέρει τίποτα εκείνη από ζωή και θα αφεθεί.

Πρόσφορο

Καθόρισέ μου τον χρόνο και θα σε ζηλέψουν όλοι. Προσδιόρισέ μου τα αισθήματά σου και θα γίνω για πάντα ευτυχής. Περίεργη συμβατότητα, σου ζητούν όλοι κώδικα και εγώ σου απεύθινα τον λόγο ευθέως και ζήτησα να δηλώσεις γραπτώς ψυχή και σκέψη.
Μπορείς να ορίσεις τους πάντες και σε φθονούν. Μπορείς να μετριάσεις τα πάθη και είσαι ικανοποιημένος για πάντα ευφυής. Εντολή συμβατότητας έδωσες και ενώ όλοι σου ζητούν κώδικα, εγώ σε κοίταξα στα μάτια και ζήτησα φωτιά και φιλί, τα υπόλοιπα δεν θα με αφορούσαν.
Υπάρχει εκεί, μένει και επιμένει να δηλώνει πως ο παλμός του υφίσταται και πέραν του σώματός του, πως όταν νιώθεις τον παλμό στο δέρμα του λαιμού του, δεν μπορεί να κρύψει την ζωή που σου αφήνει να νιώσεις.
Καθόρισέ μου τον χρόνο και θα μας ζηλεύουν όλοι, γιατί εγώ γνωρίζω. Προσδιόρισέ μου τα αισθήματά σου και θα είναι το τέλος για τους αυλικούς.
Στην αναζήτηση του τέλειου έβαλα παύση και ξεμέθυσα σκέψεις. Ξέρω, γνωρίζω, νιώθω όλα όσα οι μοίρες δεν μου είπαν, γιατί ήθελα εσύ να μου τα δώσεις, εσύ να είσαι ο πρώτος καρπός σε χώμα νωπό και πρόσφορο.
Το μυστικό ετούτης της ζωής, αυτής της εκδοχής του εγώ μας είναι πως δεν είμαστε τίποτα άλλο, πέραν από αυτό που μια μόνο ψυχή θα ξεχωρίσει και θα την αναφωνήσει ως ζωή.

Πως πρέπει να ξεκινήσω; ξέρεις τα έχω αφήσει αυτά τα μονοπάτια, έτσι θέλω να πιστεύω, και δεν θυμάμαι πως πιάνουν την πένα. Πες μου τι θες και θα στο περιγράψω έτσι όπως το έχεις εικόνα στο μυαλό σου. Θέλω να έχει ένταση, να είναι δικό μου και από την άλλη να μην το αναγνωρίζει κανείς άλλος πέραν από εμένα. Θέλω να βγάζει γαλήνη, να είναι δικό σου και από την άλλη να μην μπορείς να το πεις με βεβαιότητα. 
Σε μπέρδεψα;
Όχι, κλείσε τα μάτια και πες μου αν το νιώθεις ήδη. Το χέρι σου ήταν πάνω στον καμβά, και η πένα είχε τελειώσει όλο το μελάνι πάνω στο πουκάμισό σου.
Ξεκόλλησες;
Όχι, εσένα χαζεύω ακόμη, που με έφερες πάλι σε τούτο το μονοπάτι, έτσι θέλω να πιστεύω, και δεν θυμάμαι πως αγγίζω την μορφή σου, αυτό φοβόμουν. Πες μου τι θέλεις και εγώ θα στο περιγράψω, θα στο σχηματίσω, θα έχει όσα λείπουν και όσα απουσιάζουν από τούτο τον κόσμο.
Ξέρεις, δεν ήταν δύσκολο εξαρχής, απλά ήθελες ένα φιλί να πιεις και εγώ δεν σου αρνήθηκα ποτέ, απλά περίμενα να μου αφεθείς.

Προθάλαμος

Δικαιολογία πρώτη, φτιαγμένη με σύνεση και χάρη, προσγειώνεται σε ώρα αιχμής, σε ώρα αναμονής. Να δώσω φιλί; να σε προδώσω πως με κοιτάς; δυο λεπτά ήταν υπόθεση και όμως άργησες να φανείς. Περιμένοντας στο μικρό χωλ, φορτωμένη με δώρα και αναμπουμπούλα στο μυαλό, για τα λόγια που πρέπει να πω σαν σε αντικρίσω. Σε είδα, με είδες και έχασα χρόνο και αιώνες, γιατί εσύ κρατούσες μόνο την αφεντιά σου για χάρισμα. Εξυπνάκιας από μικρός, με πρόθεση να εκθέσεις και να εκθειάσεις τον συνομιλητή σου. Σε ζηλεύω; σε θαυμάζω ή μήπως έγινε το αντίθετο όσο ήμουν σε αναμονή; στο μικρό χωλ.
Έχω όλα όσα απαιτούνται, έχεις όλα όσα χρειάζονται για ένα φιλί, να σε κεράσω;

Εκδόσεις Σαΐτα: Το ταξίδι ενός χαρτονομίσματος

Εκδόσεις Σαΐτα: Το ταξίδι ενός χαρτονομίσματος: Τίτλος : Το ταξίδι ενός χαρτονομίσματος Συγγραφείς : Αγγελακοπούλου Εύη, Αγγελίδης-Γκέντζος Τάσος, Αλεξίου Γιούλη, Γαλιάσος Φίλιππος,...

Θλιμμένο προσωπάκι

Ο κόσμος θα έρχεται, ο κόσμος θα ξεμυτίζει και θα χάνεται, ο κόσμος θα πληθαίνει, ο κόσμος θα αδειάζει και θα χάνεται. Σε ταλαιπώρησαν οι δόλιες οι μοίρες, σε ξέχασαν οι τύχες και οι χαρές. Δάκρυ το παράπονο, χάδι η φωνή σου στα αυτιά σου. Τα ακούς; νιώθεις ακόμη αυτή την αίσθηση; μιλάς με παραμιλητά στον εαυτό σου, να σώσεις αυτό που αγαπάς πιο πολύ από όλα. Ο κόσμος σε πληγώνει, ο κόσμος σε αδειάζει και χάνεται, ο κόσμος σε αναλώνει, ο κόσμος πάει και χάνεται. Σε νιώθω και χάνομαι, σε νιώθω και πονώ, σε αγγίζω και ζω.
Σε ταλαιπωρούν οι δόλιες, οι ανάξιες μοίρες, δεν σε ξέχασαν οι τύχες, ακόμη σε αποζητούν.
Κλείσε μάτια και νιώσε την ψυχή σου, κλείσε μάτια και αφέσου στις ομορφιές σου.
Αν σε αγάπησαν, το ξέρουν, αν σε νιώθω και σε πονώ, το κατέχω μόνο εγώ.