Πως πρέπει να ξεκινήσω; ξέρεις τα έχω αφήσει αυτά τα μονοπάτια, έτσι θέλω να πιστεύω, και δεν θυμάμαι πως πιάνουν την πένα. Πες μου τι θες και θα στο περιγράψω έτσι όπως το έχεις εικόνα στο μυαλό σου. Θέλω να έχει ένταση, να είναι δικό μου και από την άλλη να μην το αναγνωρίζει κανείς άλλος πέραν από εμένα. Θέλω να βγάζει γαλήνη, να είναι δικό σου και από την άλλη να μην μπορείς να το πεις με βεβαιότητα. 
Σε μπέρδεψα;
Όχι, κλείσε τα μάτια και πες μου αν το νιώθεις ήδη. Το χέρι σου ήταν πάνω στον καμβά, και η πένα είχε τελειώσει όλο το μελάνι πάνω στο πουκάμισό σου.
Ξεκόλλησες;
Όχι, εσένα χαζεύω ακόμη, που με έφερες πάλι σε τούτο το μονοπάτι, έτσι θέλω να πιστεύω, και δεν θυμάμαι πως αγγίζω την μορφή σου, αυτό φοβόμουν. Πες μου τι θέλεις και εγώ θα στο περιγράψω, θα στο σχηματίσω, θα έχει όσα λείπουν και όσα απουσιάζουν από τούτο τον κόσμο.
Ξέρεις, δεν ήταν δύσκολο εξαρχής, απλά ήθελες ένα φιλί να πιεις και εγώ δεν σου αρνήθηκα ποτέ, απλά περίμενα να μου αφεθείς.