Θα άντεχες τα δάκρυα μιας σπασμένης καρδιάς, στην αγκαλιά σου να κοιμάται τα ξημερώματα θολωμένη από τις σκέψεις της; εικόνες ζωντανεύουν κάθε βράδυ ζητώντας κομμάτια της και πως να αρνηθεί. Προδομένη από όσα πιστεύει φεύγει από όλους, να μην αγγίζει, να μην νιώθει. Θα ποθούσες ό,τι πιο σκοτεινό από την ψυχή της να φωτίσεις, στην ακροθαλασσιά σου να ανασαίνει δειλινά και ας μην καταλάβαινες ποτέ; Ξέρω πως όλα είναι ένα ακόμη ψέμα, κάνε με να μην πιστεύω σε τίποτα. Ξεχασμένη σε όλα και ας υπάρχουν στιγμές που υπάρχω.