Ένας στίχος, μια μελωδία για την ματιά σου και θα πεις ονειροπόλο και αφηρημένο, δίχως κάτι να υποδεικνύει κάτι να σκαλίζει. Θα καθόσουν με τις ώρες να χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα που κρατά δευτερόλεπτα, που αλλάζει χρώματα και διαθέσεις και πίσω σε αφήνει σε ανύπαρκτη αγκαλιά. Κρατάς εικόνες και γράφεις, πορεύεσαι και μονολογείς. Παράξενο πλάσμα, μικρή μου ψυχή ,λυγίζεις και ακουμπάς σε τούτο το φύλλο χάρτου και αποκοιμήθηκες δίχως να κρύψεις τα δάκρυά σου.

Είναι πίσω από τα βλέφαρά σου, όνειρο.