Ένας κόσμος που σε φοβίζει και σου κόβει αέρα, μα να ήξερες τι ανασκαλίζω σε νου και δυο φορές την ψυχή μου δώρισα σε άλλο σώμα, να έχει να λαμβάνει ζωές και ανάσες. Το τρομακτικότερο όλων το μαύρο, όχι στο ρούχο σου, μα στο δωμάτιο που έφτιαξε ο κόσμος, όχι εσύ.
Ένας κόσμος ξενικός και άτολμος σε κάθε τι που θέλησε να προβάλει από ουρανό και για αυτό εφευρέθει το φως το τεχνητό, λαμπτήρες πάσας μορφής και μαεστρίας, αλλά η φωτιά έμεινε απαράλλακτη, να μπορεί να καίει και να αποθαρρύνει το ίδιο, όπως κάθε πλάσμα που ξέρει πως έχει αχίλλειο φτέρνα.
Όταν κλείνεις τα μάτια σου να προσεύχεσαι, να γίνεσαι υπάκουος και μέρος του σκηνικού. Μην γυρνάς πλευρό, κοίταξέ με και πες πως μοιάζει το φιλί και αν ξεπέρασε την σκέψη σου.