Θέλω μια δικαιολογία την ψυχή μου να σβήσω και να την ζωγραφίσω. Πάνω σε καμβά ουρανού, να αλλάζει σχήμα, μορφή. Μια ο ήλιος, μια το μισοφέγγαρο. Μια να με ψάχνεις σε δύση, μια σε ανατολή, αλλά εγώ απλά να είμαι ο ορίζοντας που δεν κοίταζες. Δεν είναι εκεί, η αφορμή που θα απαντάει στο "γιατί". Χρειαζόμουν μια κόλλα αναφοράς  για να εξηγηθώ. Απορία καμιά. Όνειρο αφημένο στο ένα τέταρτο του μυαλού, να περιπλέκει και να ομορφαίνει την βραδιά σου ξωτικό.
Εγώ ήμουν μόνη, να ψάχνω, να αναζητώ και ό,τι βρήκα άνηκε πιο πέρα από τον ορίζοντα, πάνω σε εκείνο το πλοίο που όλο κι απομακρυνόταν από στεριά και πολιτισμό.
Μπορώ να έχω μια δικαιολογία την ψυχή μου να σβήσω και όπου θέλω να την χαρίσω;
Μην ξεχνιέσαι, να συλλογάσαι, πως το δάκρυ σε κάνει και μιλάς!