Ταξίδι τα σύννεφα στα μάτια σου, θα περάσουν και θα μείνουν οι διαδρομές τους στο μυαλό να γαληνεύουν την μορφή σου. Ήρεμη και η θάλασσα αν και είπαν φουρτούνες, άνεμοι κι όμως αυτό το αεράκι το ξέρεις, δεν μπορεί να είναι έτσι. Φιλιά στον λαιμό, πονηρό που είναι το άτιμο ώρες ώρες και δεν πρόλαβες να του πεις ένα γεια, του αγγέλου που δεν θα φανερωθεί ποτέ, γιατί ξέρει πως θα μείνεις εκεί να τον αναζητείς, πάντα, σαν τον δεις. Ένα παραμύθι στα χέρια σου, αφήνει σημάδι στην σκέψη, να βρίσκεις πάντα το μονοπάτι που μπήκες, μην σταθείς, ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα, σε ξεγέλασε ετούτος ο ουρανός. Αν στάλες αισθανθείς στο πρόσωπό σου, κόπιασε κοντά, αγκαλιά.

Θα κλείσεις τα μάτια να ονειρευτείς την μορφή του, ένα χαμόγελο, αλλά πιο πολύ τα μάτια του. Θα περιμένεις την στιγμή που θα σε κοιτάξει, γιατί θα το θελήσει να σου πει να μην φύγεις ποτέ. Δάκρυα σε όνειρο δεν πρέπει να υπάρξουν, μην σκεφτείς, άσε να είναι δίπλα σου για ετούτη την αφορμή και πιες την γουλιά από το ποτήρι του, μυστικά θα έρθουν και θα ξεχαστούν πάνω σε φιλί. Θα ακουστεί η ίδια μελωδία πιάνου στο πέρασμά του και μην κοιτάξεις, δε θα μπορέσεις να συγκρατήσεις κάτι και θα αναζητείς το ίδιο κάθε φορά. Μορφέας παρήγορος που πάλι εκείνον θα γυρέψεις για το όνειρο.

Ψυχή θλιμμένη σε μια αγάπη όπως το ρόδο, θα μαραθεί. Παραμένει στα χέρια, στα χείλη να μοιράζεται τα χρώματά του, να φέρνει αναμνήσεις σε χείλη και εγώ πως βρέθηκα μάρτυρας; βήμα σε νερό να ξυπνήσεις, να αφήσεις το άνθος εκεί να επιπλεύσει, να ταξιδέψει, να φύγει μακρυά σου, να μην το δεις να αλλάζει, να μην αλλάξει μορφή. Ζήτησες κάτι, μια ανάσα στο πλάι σου και όλα χάνονται πιο γρήγορα και από το δειλινό. Θα χαζέψεις τα πουλιά που φεύγουν, που μπορούν και πετούν πέρα από τούτο τον ουρανό και ξέρουν τον πηγαιμό τους. Θα ξανάρθουν, θα ελπίσεις να φέρουν και ένα φιλί από τα μέρη τους, ένα δικό σου γνώρισμα.

Είμαι μακρυά, να μην αγγίζω, να μην νιώθω και πως να σε αποχωριστώ μετά. Ματιές όμορφες, απλές, περίπλοκες για τον νου και σκορπούν οι ήχοι από τις νότες ετούτου του τραγουδιού. Σε πικάπ καρδιές δημιουργούν γρατσουνιές, ρωγμές, γοητευτικές για όποιον κοιτάζει, από κάτι θυμίζει παρελθόν. Νανουρίζεις ξένες αγκαλιές, θα ξεχαστείς και κάποιος θα σε ξυπνήσει στο τέλος του προορισμού. Φτάσαμε εκεί; σε ζητώ να είσαι παρών, ποτέ θύμηση, ποτέ ανάμνηση Μην κρύβεις τον χειμώνα, ο μόνος τρόπος να διατηρήσεις το άνθος. Στο τέλος, εγώ!

Δεν θα σε αγκαλιάσει, δεν θα έρθει ποτέ, δεν μπορεί, όσο κι αν το θέλησε. Προσπαθείς να κρύψεις δάκρυ σε ένα τραγούδι. Ξαπλώνεις στις όμορφες εικόνες του. Έτσι πρέπει να είναι το φιλί, δίπλα του, έτσι η ανάσα σου μακρυά του. Δεν γράφω ποίημα, παρέα κρατώ στην φλύαρη ψυχή μου. Λαχτάρα και πάλι φταίει. Συγνώμη να ζητήσω από τα μάτια σου και ας πονώ εγώ. Μην διαλέξεις λάθος χέρι, το δαχτυλίδι το κρατώ στο δεξί, την καρδιά μου στο αριστερό. Ένα παιχνίδι ή μια ζωή. Είμαι πολύ μικρή για να σου προσφέρω το οτιδήποτε και ας μεγαλώνω.

Τετριμμένες λέξεις στα χείλη σου και εγώ απλά ζήτησα μια ματιά σου, ένα φιλί για του ονείρου τα δάκρυα. Φλυαρίες σε λάθος στιγμή καλύπτουν τα ίχνη του, αλλά πρόλαβα να πιάσω την εικόνα του, καθώς έστριβε στο σοκάκι. Εύκολο να πεις πως σε ξελόγιασαν σαν παιδί και να κλαφτείς, ζητώντας κατανόηση, μα το χάδι χάθηκε σε λάθος αγκαλιά. Τάξε σε άγιο τους παλμούς σου, να σωθείς, μα συγνώμη μην πεις. Τι πιο εύκολο να μοιρολογείς, αλλά ξέχασες να μείνεις άφωνος ενώπιόν μου. Μην στεναχωριέσαι, δεν σε λησμονώ.

Χατίρι τέτοια ώρα πες μου ποιον να βρω να με πάρει αγκαλιά που όλα τα κομμάτια έχουν σκορπίσει σε κάθε γωνιά ετούτου του κρεβατιού. Παράπονο σε μάτια έρωτα που το όνειρο έφυγε μακρυά του για μια ακόμη νυχτιά. Πέπλο να ντυθείς να μην φανερωθείς ποτέ, σε ψευδαισθήσεις να μείνεις, γιατί από τώρα τον πόνο νιώθεις. Ευχή τέτοια ώρα; άστο, ουδείς να την ακούσει. Ματαιόδοξος μορφέας έχει πλέξει ήδη όνειρα, δεν θα σε ρωτήσει, ξέρει να σε πείθει για όσα θα σε γλυκάνουν και πεις να γευτείς. Πίκρα που η στιγμή σε προδίδει σε ένα κομμάτι χάρτου, έπρεπε να είχε καεί.

Βαδίζω πάνω σε παρτιτούρα για να σου πω, πως ζωγραφίζουν οι σκέψεις την μορφή σου. Αγκαλιάζει μελωδίες η νύχτα για να νιώσει παρουσίες και σε ξελόγιασε η ιδέα ενός έρωτα κάτω από τούτο το φεγγάρι. Δειλό το φιλί, πάντα προβάλει μόνο, πρωταγωνιστής δίχως ταινία, μονός ρόλος σε παράταιρο ζευγάρι χειλιών. Πάτησα κατά λάθος σε ροδοπέταλα.

Θα αναζητήσεις μια αδυναμία στα χείλη μου, τον παλμό μου να νιώσεις σε δικό σου χτύπο και ταξίδι να φτιάξεις σε μυαλό και κορμί. Ποζάρεις σε σκέψεις, χορεύεις σε καθρέφτες του εαυτού σου και ξέρεις πως την λάγνα σου ματιά να κερνάς. Σου τάζω ματιά, σου κλέβω φιλί και ξέρω τα όνειρα να σταματώ πάνω στην ψυχή σου να κουρνιάζουν και να πλέκουν στην αγκαλιά σου χάδια. Είμαι εκεί, αρνήσου το, είσαι απών αποδέξου το. Ένας από τους δυο μας πρέπει να βγει ο θύτης. Ψίθυρος από φεγγάρι, νότα από βοριά και εγώ υποσχέθηκα μια ακόμη βραδιά.

Μέσα στο υγρό και στο σκοτάδι κάνει διαδρομή το φιλί και ξενυχτά και ανυπομονεί για να φανερωθεί. Δίχως σταματημό ψιθυρίζει λόγια σε ψυχές και συντονίζει τα όνειρα να ανταμώσουν κάτω από φεγγάρι και θάλασσα. Εγώ στην άκρη του, στα χείλη του να περιμένω να φύγει η βραδιά, τα όνειρα να κοπάσουν και σε αγκαλιά να πει και να σκεφτεί τα πάντα. Όλα γίνηκαν ένα με την αλμύρα και όλα ξεχάστηκαν.

Θα με ρωτήσεις για τις μοίρες που στολίζονται και βγαίνουν τα βράδια με χρυσόσκονη στα χέρια να ραντίσουν και να πουν λόγια μυστικά. Ακριβά αρώματα, μεταξωτά φουλάρια στον λαιμό τους και μαύρο πέπλο γιατί ξέρουν πως όσα και αν σου ευχηθούν κάτι θα ξεχάσουν. Ευκολόπιστες , όταν τους πεις "μου φτάνουν αυτά" θα σε καληνυχτίσουν και δεν θα συλλογιστούν αν σου άφησαν δάκρυα περισσότερα ή χαρές. Θα ψάξεις να τις βρεις να τις δεις, να τις χαζέψεις και θα λησμονήσεις το παράπονο, γιατί είναι άπιαστες μορφές, αερικές και ξένες.

Θα κλείσεις τα βλέφαρα με προσμονή για όνειρα για τα τερτίπια του μορφέα, ό,τι θελήσει εκείνος, ό,τι περισσέψει από την φαντασία του να στην φέρει ανάμνηση ή λήθη το χάραμα σαν σε ξυπνήσει, γιατί έχει μάθει να παιδεύει και ποτέ ξεκάθαρος να μην είναι. Θα πλαγιάσεις με τόση λαχτάρα για αυτό που δεν υπάρχει. Ψεύτικο και τούτο, μα σε σένα κουρνιάζει. Παραμύθι η νυχτιά, φόρεσε γιασεμί να σε γλυκάνει και να σου ψιθυρίσει πως όνειρό της θα είσαι εσύ.

Σε ποια ψυχή να μιλήσεις, όταν όλα σιωπούν σε ήχους γαλήνιους, αν και τόσο έντονοι. Θάλασσα στην αγκαλιά σου, ηρεμείς αν και δεν το καταλαβαίνει κανείς. Σύννεφα ή απλά εικόνες; μια ματιά και ας μην έχει κοιτάξει ποτέ κανέναν, ένα χάδι κι ας μην έχει αγγίξει ποτέ τίποτε. Πως μένεις πάντα σε τούτο το τοπίο, όλα μακρινά και απλησίαστα, όλα αντίκρυ ποτέ σε τούτη την ακτή. Φταίει η φουρτούνα που θεριεύει στην καρδιά, η βροχή που όλα τα παρέσυρε και έφερε άμμο στις πατημασιές σου. Ένα νησί ή μια νησίδα σωτηρίας;

Σου ραγίζει την καρδία μια θύμηση , σαν σκέφτηκες πως ανάμνηση είναι και η μελωδία σε τύλιξε και σου είπε δυο λόγια για το τοτε, για το χθες και για το αύριο στο τώρα. Περπάτησεςξανά στο ίδιο σοκάκι, σε ένα χαμόγελο στην ίδια σου την ψυχή και ενώ στο σήμερα ζεις, εκείξεκουράστηκες για μια στιγμή που πονούσες και αισθανόσουν όλον τον κόσμο.

Μπορώ να σε τραβήξω από την δύνη σου, έχω τέτοια δύναμη για μια ματιά σου και εδώ να μείνεις; ανοιχτό πέλαγος η σκέψη σου που αγναντεύει τον ορίζοντα, στην αντίπερα όχθη του ωκεανού και αδημονεί για όσα υπάρχουν. Πρέπει να υπάρχει κάτι που θα συναρπάσει και την ίδια σου την φαντασία ακόμη, λίγο πιο πολύ για να πυροδοτήσει ένα χαμόγελο. Σκεπτικός στην άκρη της πρύμης, αλμύρα στα χείλη και η δροσιά της πάντα εκεί. Έχεις μάθει να υπομένεις, να επιμένεις και να περιμένεις την κατάλληλη ευκαιρία, το σωστό αεράκι για να ανοίξεις τα πανιά, να αλλάξεις φόρα σε ό,τι σε κυβερνά και να αρχίσεις ταξίδι σε ψυχή και σώμα.

Θα σε αφήσω τόσες φορές στο πεζούλι να κλαις, θα έρχομαι άλλες τόσες, γιατί η αιτία θα είμαι εγώ και ας μην έχεις δει ποτέ εσύ τα δικά μου. Μια στιγμή μονάχη, μια ανάσα πιο σιωπηλά και νιώθω πνοή και ας ήταν από ξένο αεράκι. Σε φυλακίζουν οι στιγμές, η έλλειψη συναισθημάτων ή επειδή σε πλημμυρίζουν όπως πάντα, τίποτα δεν σιωπά. Θα σε αφήσω στην επόμενη στάση, μην παραπονιέσαι, σου χάλασα ποτέ χατίρι; ελεύθερο σε θέλω, όπως ήσουν, όπως πίστευες πως ήσουν και ας μην με είχες γνωρίσει πίσω από σίδερα. Έχω το κουράγιο θα πεις, έχω τις τύψεις και το βάρος της ενοχής να μην γυρίσω εκεί, γιατί τα δάκρυά μου μόνο εγώ τα αγγίζω, πίστεψέ το, είναι αλήθεια!

Όλα ξεκλείδωτα μέσα σου και τίποτα δεν κρατάς, ούτε ένα δα μικρό μυστικό. Πρέπει να κρυφτείς; πρέπει να μην απαντάς; δεν χρειάζεται να ψάξεις για να με βρεις, είμαι πάντα εδώ, γιατί ευχές έχω πάρει και πρέπει να τις χαρίσω, να τις φιλέψω σε χείλη ξένα και ας τις πετάξουν. Θα πέταγες και ας μπορούσες; όχι. Αόρατη θα γινόσουν; ναι, γιατί ακόμη αγκαλιά δεν νιώθω να με τυλίγει, χάδια να είναι πρόθυμα και εγώ παραμύθι δεν μπορώ να πω. Όλα σπασμένα, ραγισμένα, λειψά, μισά και δεν μπορώ να κρατήσω τίποτα, ούτε ένα τόσο δα μικρό φιλί. Η ελπίδα παραδίδεται μόνο στον μορφέα.

Έχω ξαναυπάρξει εδώ, στο ίδιο τοπίο, την ίδια στιγμή και ξέρω την συνέχεια. Τι θες να σου πω; ποιο είναι το τέλος; τα δάκρυα αν θα εξατμιστούν; αν τα σημάδια από τα φιλιά φεύγουν; αν οι ματιές θα λησμονήσουν και καημό θα πουν για μια ακόμη φορά; Έχω περάσει από εδώ, τόσες φορές και μπορώ να σου πω την τροχιά δίχως πυξίδα και να βγω αληθινή, το θες; θες να ψάξεις μόνος, να ρίξεις μια ματιά και γνώμη δική σου να πεις πως έχεις; πεντόβολα, γκαζάκια σε άμμο και θα απορήσεις πως κατάφεραν και έπαιξαν. Είναι απλό, θέλησαν.

Μπορείς να πιστέψεις ένα ψέμα; μια αλήθεια; διάλεξε και πες μου το. Μπορείς να σκεφτείς; να νιώσεις; να βιώσεις; στάσου και πες μου. Στέκεσαι σε δωμάτιο κλειστό, γεμάτο κόσμο και τα όνειρα συσσωρεύονται σε μανίκια άλλων, σε χνώτα χλωμά και ανιαρά. Μπορείς να διακρίνεις το σωστό; ένα λάθος; αποφάσισε και δείξτο μου. Βασίζεσαι σε αυτό που κατέχεις, αλλά πιο είναι πιο δυνατό, πιο ισχυρό και να σε τραβήξει από το γκρι και το μαύρο; Φειδωλό και το φεγγάρι, κάνει μια νέα αρχή, το είδα πρώτη και στις αντανακλάσεις του θα στρώσω να κοιμηθώ, πάνω στο μεταξένιο της θάλασσας, δεν μπορώ να αλλάξω, γιατί ό,τι κι αν γίνει ξέρω πως εκεί θα γυρίσω. Θα πιστέψεις πως μελαγχολώ, αλλά ο ήλιος υπάρχει πάντα, ακόμη και στο πιο σκοτεινό ουρανό, στο πιο θολό φεγγάρι, όλα αποτελούν μέρος κάποιου άλλου, έστω κι αν μένουν αντίκρυ, έστω κι αν είναι αντίθετες οι πορείες, μια ματιά δεν αρκεί;! ένα "ποτέ" μέσα σε ένα ¨πάντα", ξέρεις γιατί; γιατί ποτέ δεν γίνεται κάτι για να μπορείς να πεις πως πάντα θα είναι έτσι. Η κάθε στιγμή θα σε επιβεβαιώνει και η κάθε στιγμή θα σε αναιρεί.

Γλυκιά ανάμνηση ετούτος ο εσπερινός και θα ψελλίσεις λέξεις σε ουρανού σχέδια και θα φιλήσεις ως το εκατό για να προλάβει να κρυφτείς, εκεί που ξέρεις πως ποτέ κανείς δεν θα σε βρει και έτσι ουδέποτε και η ελευθερία σου. Όλα θα σου φανούν ακίνητα και μια ψυχή να στροβιλίζεται, γιατί δεν ζήτησε αυτά που δικαιούται, ξυπνά και κοιμάται σε παραλία και δεν αναρωτιέται αν είναι δική της, αν μπορεί να μείνει. Ζω εκεί και για αυτό ψέμα μην πεις, ποιον θα ωφελήσει! Μην ξεχνάς, όσο και αν προσπαθήσεις, εγώ το χάραμα θα δω, ό,τι κι αν μου τάξεις, εγώ θα σταματήσω την αναπνοή μου έστω για όσο διαρκούν τα χρώματά του. Θέλω να έχω το δικαίωμα να σκεφτώ και να μην πιστέψω σε τίποτα. Να νιώσω και να πιω στην υγειά σου, αν και δεν θα τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας.

Θα επιθυμούσες, θα λαχταρούσες και ας ήταν μόνο ένα όνειρο στον κόσμο σου. Αγκαλιά βαθιά, ανιδιοτελής, ικανή να δεχτεί και να αποτελέσει πηγή συναισθημάτων. Περιμένεις να της λείψεις. να σε αποζητήσει, αλλά θα έτρεχες πιο γρήγορα εσύ να την βρεις, γιατί την ύπαρξή της δεν αναιρείς. Μπορείς να πεις ένα ψέμα; κανένα! Μπορείς να δείξεις μια σκέψη; καμιά! Ξέρεις, αλλά τον εαυτό σου πως να προδώσεις, πιστή σε ό,τι σε στοιχειώνει, γιατί την νύχτα από την μέρα σου δεν μπορείς να διώξεις. Θα νοσταλγούσες, θα λησμονούσες και ας ήταν μόνο μια ψευδαίσθηση πραγματικότητας

Μια γραμμή όλα τα δάκρυα να διαλέξεις ένα, καληνύχτα να του πεις. Θύμηση θα σου φέρει και σε όνειρα θα πλαγιάσεις μην ξέροντας τι θα σου ξημερώσει. Σύννεφα να κοιτάς όχι για εκείνα, αλλά για τον έναστρο ουρανό που κρύβουν. Ένας κόσμος πίσω από δαύτα, ματιές που κρύβονται, ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ακόμη και εσένα θα γύρευαν, όσοι αιώνες και αν πέρναγαν για την στιγμή τους σε δικό σου ουρανό. Σε μια καληνύχτα σβήστηκαν όλα.

Ένα κενό όλες οι αναμνήσεις και ψάχνεις να τις βρεις στο απέραντο της θάλασσας. Θα κρυφτείς σε αυτές και όσα η λήθη επιτρέψει, θα δακρύσεις μια ακόμη φορά βροχή να φέρεις σε τούτη την γη. Άνθος στα χέρια σου και να μπορούσες να θυμηθείς ποιος στα άφησε και δεν είναι πια δίπλα σου, το γιατί και πως να ξεφύγεις από την ακτή. Όλα σε ακολουθούν και ας μην έχεις αφήσει χνάρια, όλα είναι σε σένα εαυτός. Ένας καημός όλες οι αναμνήσεις για το παράπονο που δεν φεύγει, ψάχνεις τρόπους να το εξορίσεις σε ένα κοχύλι, να το καλύψει το κύμα, την ψυχή σου να κοπάσει και για μια φορά να ακούσεις τον ήχο της θάλασσας.

Διχασμένη ψυχή, κομμένη στα δυο, μισή στο κενό και μια εδώ να εξιστορεί τις ιστορίες που βλέπει τα βράδια ξάγρυπνη και ταραγμένη από όσα συμβαίνουν. Ποιον δρόμο να διαβείς, όταν πλημμύρα τα δάκρυα και χάος στο μυαλό από την άλλη;! και ξέρω τις απαντήσεις και γνωρίζω πως όσα ζω είναι τραγικά, αλλά γέλιο πια μου προκαλούν. Θα ανακηρυχτείς νικητής δίχως αντίπαλο, θα θριαμβεύσεις και θα απαγγείλεις τον διθύραμβό σου στο βουβό κοινό. Αξιώματα ένα σωρό, αλλά μέσα εκεί την καρδιά μου έχω χάσει. Βραβείο η μοναξιά, γιατί όσες φορές σε άγγιξα φωτιά ένιωσα, βίωσα. Θα σου πω πως δεν φοβάμαι, αλλά για μια ακόμη φορά το άγνωστο κάλεσα και πρέπει να το φιλέψω. Αποξενωμένη ψυχή στον βυθό αβύσσου.

Έχεις ακόμη την ψευδαίσθηση στα χείλη σου, κρασί, γλυκόπιοτο φιλί και μια ανάσα σε αγκαλιά. Δώσε μια συμβουλή, άχαρο κορμί και πάψε να γίνεσαι έρμαιο της ψυχής, χαμογέλα μια σταλιά και άνοιξε τα φώτα στην μέρα που έρχεται. Θα βρεις μια δικαιολογία και θα ξεγλιστρήσεις από τις ενοχές πως ξάγρυπνος στέκεσαι μια ακόμη φορά. Πιστεύεις ακόμη στην δύναμη της ψευδαίσθησις, χείλη υγρά.

Ένα γραμμόφωνο παίζει ένα δισκάκι που θεωρούσες πως δεν θα ξανάκουγες ποτέ. Γρατζουνισμένος ήχος, αλλά δεν σε ενοχλεί καθόλου, γνώριμες εικόνες, παλιές, ξεθωριασμένες, αλλά ξέρουν να ζεσταίνουν την σκέψη σου. Ένα ψέμα σου λέει, το αγαπημένο σου παραμύθι και ας είναι αυτό που θα σε λυτρώσει για ετούτη την βραδιά. Θα συντροφεύσεις τις αναμνήσεις σου ως την άκρη του ορίζοντα και θα τους πεις το πιο όμορφο νανούρισμα για τούτο το άσμα, δικιά τους ανάμνηση να γίνει.

Αργάμιση, αλλά όχι για ακόμη ένα βαλς με το φεγγάρι, να λικνίζεσαι με τον μορφέα και να μονολογεί για όσα μπορεί να σου φέρει. Μπορεί να σου χτίσει έναν ολάκερο κόσμο μόνο για σένα, να σε ταξιδέψει και λίγο πριν το χάραμα, να σου ψιθυρίσει πως σε αγαπά και για αυτό φεύγει. Περασμένα μεσάνυχτα, αλλά ο ουρανός στέκει φωτεινός, ξεχωρίζεις ακόμη ηλιαχτίδες και βλέπεις το απομεινάρι του ήλιου στο πρόσωπό του. Ένας ακόμη χορός, μια στροφή και θα σε τραβήξει κοντά του. Μελωδία ο έναστρος ουρανός και ελπίζω ετούτη την φορά τον αυγερινό να αφήσεις λίγο πιο πολύ να κοιτώ.

Πρέπει να ήταν καλοκαίρι, να είχα αφεθεί στην ζεστή αγκαλιά του ήλιου, να ήθελα αλμύρα να γευτώ από χείλη και να βρέθηκα αντίκρυ σου. Πως να ξεφύγει κανείς από την ματιά σου. Χαράζω γραμμές σε άμμο, αποφεύγω κάστρα, τείχη, κουβαδάκια και παίζεις σε κάθε κύμα που έρχεται. Καίνε τα μάγουλα, ροδαλά και τα χείλη σου. Δίψα και πως να φύγεις, όταν απέραντη η θάλασσα στην ψυχή σου. Πρέπει να ήταν χειμώνας, να ένιωθα το κρύο του χιονιά, να ήθελα αγκαλιά και να βρέθηκα σε φθινοπωρινό τοπίο.

Βρες το δάκρυ σου στα μάτια μου και άστο να κυλήσει, να νιώσω την αίσθησή του για να μπορέσω να σε κοιμίσω, νανούρισμα να πω και ψεύτης να μην βγω την αυγή. Βρες την κραυγή σου στην φωνή μου και άστη να ακουστεί, να ευφρανθώ, να μπορέσω να σε αγκαλιάσω στην σιωπή σου. Χάδι σε κουρασμένη επιδερμίδα, σε σκασμένα χέρια, σε θολή καρδιά, ένα βήμα κοντά σου και από άγνωστος, ξένος γίνομαι για να μην ελπίσεις πως θα χαθώ, δεν υπάρχω.

Άσε με να υπάρχω εκεί, να ζω και να αναπνέω σε όσα δεν θα υπάρξουν ποτέ, παρά μόνο ως ζωγραφιά. Το πιο μεγάλο ψέμα μόνο ο ίδιος σου εαυτός μπορεί να στο πει και να σε μπερδέψει για μια ζωή. Άσε με να υπάρχω εκεί, σε δειλινό, σε κάτι που δεν έχει ποτέ μορφή, σε κάτι που ποτέ δεν είναι ίδιο, που πάντα μπορείς να προσμένεις, σε στιγμές. Αποκόμματα από ζωές έχεις, τίποτα δικό σου. Μπορεί να είναι όλα ψεύτικα, ακόμη και το χαμόγελο των ματιών σου. Μην μου ζητήσεις ποτέ να ξυπνήσω, γιατί στην αγκαλιά του μορφέα ξέρω πως υπάρχουν εφιάλτες.