Μοίρα στον άνεμο, σαν χάδι αφημένο, στο βλέμμα σου χαμένη, οι στιγμές που ζω. Ανάσα σε πρωινό που καλεί αγκαλιά, αλλά μόνη μένεις. Θα πάρεις απόφαση να κάνεις δυο βήματα σε χνάρια σβησμένα και θα καθίσεις να πιεις γουλιά καφέ με κλειστό παντζούρι. Έχεις εικόνες, μυρωδιές και τόσα φιλιά. Λες αλήθειες και η ψυχή πονά, πάλι θα κλειστείς, σε αυτό που φοβάσαι, τον εαυτό σου. Μίλα μου, μια σταλιά παιδί να μετρά ως το εκατό, να φανείς και ας χάσω.