Ζω μονάχα μια στιγμή, στιγμές και η εικόνα σπάει. Βροχή σε παγωμένο πρόσωπο σημαδεύει και γλυστρά σε κορμί. Όποιος σου πει πως ζει, ψεύτης. Όποιος σου δείξει εδέμ, παραίσθηση. Θα ήθελες εδώ ο δρόμος να μην σε είχε βγάλει και να κοίταζες στεριά από μακρυά. Φιλιά να καίγονται, αισθήσεις να χάνονται, κάπως πρέπει να επιβιώσεις. Φοβάμαι το αποτύπωμα, αυτό που έχει μείνει μέσα μου, δεν μπορώ να το αποχωριστώ, γιατί είμαι εγώ και εσύ μαζί. Χαμμένη, γνωρίζω τα λάθη, αλλά γυρίζεις πίσω;