Κάπου είναι το λάθος, κάποιος έχει φταίξει. Δεν μπορεί να συμβαίνουν όλα και το τίποτα μαζί, μίλα και ας είναι αργά. Είναι εύκολο να τελειώνει η σιωπή; την βλέπεις να κατηφορίζει στον δρόμο σου και απλά παρατηρείς το μονοπάτι της, δίχως λαλιά. Φέγγεις με το φανάρι στο σκοτάδι, να αναγνωρίσεις από μακρυά τον ήχο που σε πλησιάζει, θα αλλάξει κάτι; θα είναι δίπλα σου και ας μην το αντιληφθείς. Αργό το περπάτημα, σαν να έχει χάσει το λίκνισμα στο τραγούδι το κορμί και θα σου θυμίσει μια μελωδία πως είναι να νιώθεις.
Ψέμα στο φιλί, μορφέα, είσαι εσύ;