Ριπές

Ψηλάφιζε τις πληγές με δάχτυλα γεμάτα χαρακιές, να καταλάβει αν έχει περιθώριο ζωής. Κλειστά τα μάτια, δεμένα από εχθρούς, δεν τολμούσε να απαλλαχθεί από το πανί, που είχε γίνει ροζ πια από το αίμα. Γύρω το μόνο που θα ξεχώριζες, ήταν γκρι χρώμα γκρεμισμένο και αυτό από τις ριπές. Όνειρα έβλεπε αντίκρυ της να την παρακαλούν για ένα σημάδι από την ψυχή της, πως δεν θα τα εγκατέλειπε, μα δάκρυ λάμβαναν. Πως να σε φέρω πίσω και εδώ να σε κρατήσω; σε ζητούν ουρανοί, θεοί και μια μορφή που ακόμη προσεύχεται για σένα.
Νωχελικά κινούσε τα χέρια της πάνω στο κορμί της, ενώ ο θάνατος φλέρταρε με την σκέψη της στο επόμενο λεπτό. Κόπηκε το τραύμα από χέρι ξένο και ενώ όλοι είχαν γυρίσει βλέμμα να μην κοιτούν, εκείνη μίλησε και ζήτησε συγνώμη που πια δεν μπορούσε να κάνει χατίρι και να τους κάνει να ελπίζουν, πως ήταν άγγελος και όχι ιδέα.
Ξάπλωνε το κορμί της και το σκέπαζε με φύλλα, όχι δεν έκανε φωλιά, μα οριοθετούσε το τέλος για εποχές και αιώνες.
-Εσείς, να μείνετε εδώ, εγώ πεθαίνω. Εσείς, να κοιτάτε, εγώ θα λιώνω το κορμί μου για να ζήσει η σιωπή.