Βλέμμα

Είχε νούμερα σημειωμένα γύρω από τον λαιμό της με σύμβολα. Την κοίταζες και μέτραγες τις κουκίδες, τις συλλαβές και τα χείλη σου ήθελαν να ακουμπήσουν. Φως έπεφτε στην νύχτα και τα μάτια σου έμεναν ανοιχτά για την αλλαγή. Ήταν μια μορφή της θέλησής σου, ήταν λευκή με μαύρα στίγματα. Θυμάσαι ακόμη και τώρα τα πάντα, αλλά δεν θα την σκιτσάριζες, δεν θα γινόσουν τόσο αφελής και να την ζωγραφίσεις για να την έχεις στο δωμάτιό σου. Ήξερες πως αν την δημιουργούσες στον καμβά σου δεν θα μπορούσες να φτιάξεις το πρόσωπο, γιατί το βλέμμα ακόμα δεν μπορείς να το ξεχάσεις, όταν η νύχτα δεν έχει φως.
Ήταν μαύρο το νυχτικό που προτιμούσε και τα μαλλιά της άφηνε να πέσουν πάνω σου, μόνο αφού την είχες αγγίξει.
Σε ζηλεύω, την έχεις δει και σε φαντάζεται και εκείνη να μετράς ακόμη το κενό.