Ωκεανός

Να μην φοβάσαι, να κλαίς! κάνει καλό, καθαρίζουν τα μάτια, έλεγε η γιαγιά μου. Αδειάζουν οι ωκεανοί της σκέψης και ηρεμεί το πνεύμα σου. Μόνο έτσι επηζείς, μόνο. Στην σιωπή σου να δίνεις χρώμα και ένταση. Η εξωτερίκευση να είναι δεύτερη φύση σου. Τόσα χρόνια με τον εαυτό σου που τα λες και τα κουβεντιάζει, το δάκρυ σε αγγίζει και σε  καθησυχάζει, πως τα όνειρα θα 'ρθούν, πως η πηγή της μοναξιάς δεν στερεύει και πάντα έχει και από ένα καινούριο καλούδι για την αφεντιά σου.
Τι έταξες πάλι στον εαυτό σου και δεν μπόρεσες να φέρεις εις πέρας; μίλα μου. Λίγο από 'δω και λίγο απ' εκεί, ξέρεις πως βγάζω άκρη με σένα και με το τρεχαντήρι σου.
Ποιος ξέρει, ότι σε πιλατεύω αιώνες να ξεκουμπιστούμε και να αποδράσουμε, έστω μέχρι την πρώτη παραλία;
Φυτεμένη ιδέα και έδειξες θάρρος και δάκρυσες. Δεν ήταν ωραία; βλέπεις, το είχες μέσα σου!
Έκλεισαν μέσα σου έναν ωκεανό και το μόνο που θα μπορούσε να σε περιβαλει θα ήταν μόνο άμμος!