Μια συγνώμη, ένα ευχαριστήριο υπόμνημα και η μοναξιά δεν ξέρεις πως σε ξεγέλασε και φάνηκε στο μονοπάτι σου, δίχως να συστηθεί. Την ξέρεις είπε, προφασίστηκε μια δικαιολογία και θα σου πει πως δεν την πουλάς για τα καπρίτσια της στιγμής και της μοίρας. Θα κυλίσεις πάλι σε βούρκο; σε αυτό που δεν θες; σε αυτό που δεν επιζητείς; σε όνειρα και σκέψεις, μέσα στην ψυχή σου που δεν λυτρώνεται με το πέρασμα των χρόνων, γιατί για σένα ο χρόνος δεν περνά, πάντα σκοτάδι, πάντα ουρανός, πάντα ένα φεγγάρι να σε στοιχειώνει. Πίστεψες σε μια ψευδαίσθηση, σε μια αντανάκλαση φωτός και έπαψες τα χρώματα να διακρίνεις. Θα ευχόσουν η ψυχή σου να ήταν τυφλή και ας μην αντίκριζες ποτέ καρδιά.